Ekspertja Linda Baleta këtë javë sjell për lexuesin një reflektim të thellë mbi ritmin e ndryshimit dhe absurditetin modern, të frymëzuar nga libri “Koha e absurditetit” i Majkëll Folit.
Ritmi i ndryshimit në një botë që rrotullohet pa ndalur
“Shtysa për ta bërë gjithçka të papeshë po na privon nga siguria rrënjosëse e substancës”.
— Koha e absurditetit (The Age of Absurdity), Majkëll Foli (Michael Foley)
Si e quajmë kur dheu nën këmbë rrëshqet pa ndalur, por të gjithë përreth këmbëngulin se mund të ecim drejt pa humbur ekuilibrin? Këtë pyetje e shtjellova teksa lexoja librin Koha e absurditetit nga Majkëll Foli, libër që synon të të ngushëllojë, pavarësisht humorit të hollë. Përkundrazi, libri emërton qetësisht kushtet absurde moderne që kemi rënë dakord t’i quajmë normale, përfshirë edhe në vendet ku punojmë.
Ndryshimi, ndryshimi i vazhdueshëm, madje edhe ndryshimi për hir të ndryshimit, është njëri nga këto kushte. Flasim aq shpesh për ndryshim, sa fjala e ka humbur pulsin. Transformim, tranzicion, adaptim, terma që lëshohen në ajër për t’i dhënë çastit shije optimizmi. Por, është e vështirë të ndjesh optimizëm kur lodhja dhe pasiguria të ngushtojnë fytin.
Ndryshimi vjen si moti: i paftuar, i painteresuar nëse jemi gati. Na takon neve ta përthithim, t’i përshtatemi, të durojmë dhe të vazhdojmë, si provë besnikërie. Në këtë epokë të fiksuar pas zgjidhjeve të shpejta, ndërfaqeve të lehta dhe kërkesave për t’u përshtatur me një pulitje qepallash, edhe ndryshimi duket sikur është ribrenduar, që të përjetohet i lehtë, i papeshë. Pa bezdi, pa fërkime. Vetëm disa rregullime aty-këtu, dhe ja, gjithçka do të bëhet mirë. Teorikisht.
Por ndryshimi i vërtetë nuk është i lehtë. Ai ka masë, kërkon ta bartësh dhe sjell pasoja. Ky është absurditeti i ri: jo që ndryshimi ndodh, por që pritet të sillemi sikur ndodh pa kosto. Flasim për ta përqafuar ndryshimin në punë, por çfarë duam të themi në të vërtetë është: ju lutem përvetësojeni këtë pa bërë shumë pyetje, pa na kujtuar se jeni të ndërtuar prej ndjenjash, e jo prej pjesësh modulare.
Në dëshirën tonë për t’i bërë të gjitha “user-friendly” kemi rrafshuar përvojën. Thellësia është bërë opsionale, konteksti hidhet tutje si i panevojshëm. Kërkimi për kuptim shpesh shihet si bezdi. Duam që ndryshimi të jetë i lehtë, i menjëhershëm, dhe i mirëpritur njëzëri, një tranzicion pa fërkime drejt një të ardhmeje që askush s’ka pasur kohë ta përthithë emocionalisht.
Nëse ndryshimi është gjithmonë i lehtë, atëherë asgjë nuk na rrënjos e as na transformon. Pesha nuk është armiku, por është dëshmi se diçka e vërtetë po ndodh. Rrallëherë e pranojmë se ndryshimi duhet të jetë i vështirë, që na shtyn të rimendojmë, të kundërshtojmë, të pyesim çfarë po lëmë pas dhe ku po hyjmë. Kur ndryshimi komunikohet sikur të ishte thjesht një mesazh pozitiv, na mohohet aftësia për ta përjetuar ndershmërisht. Bëhemi aktorë të rezistencës, por jo pjesëmarrës të qëndrueshmërisë.
Foli shkruan: “Dorëzoju detyrës, por jo dhënësit të detyrës”. Ka shpresë në këtë dallim. Madje edhe leje. Ndoshta është e mundur të përshtatemi pa e fshirë ata që ishim para se të vinte njoftimi. Ndoshta puna jonë nuk është të bëhemi të rrjedhshëm në çdo fjalor të saposhpikur, por të mbetemi të rrjedhshëm në vetë thelbin tonë.
Koha e absurditetit të jep hapësirë për të vërteta që ndihen të pakëndshme për t’u thënë me zë. Që ndryshimi nuk është gjithmonë rritje. Që lëvizja nuk është gjithmonë përparim. Dhe se ndonjëherë, fjalia më e guximshme dhe më e ndershme është kjo:
Po përpiqem të mbetem njeri në një botë që vazhdimisht më kërkon të nxitoj. Dhe për tani, ndoshta kjo është e mjaftueshme.
