Nga Genc Sejko
Medalja që Edi Rama mori nga presidenti i Izraelit nuk ishte një vlerësim për kontributin historik të Shqipërisë në shpëtimin e hebrenjve gjatë Luftës së Dytë Botërore – një vlerë që i takon popullit shqiptar në tërësi – por ishte një dekoratë për qëndrimin aktual të një lideri të vetëm, në një konflikt ku shumë shtete kanë bërë thirrje për ndalim të dhunës dhe për mbrojtje të civilëve.
Pak ditë më parë, për të justifikuar qëndrimin e tij kryeministri iu përgjigj njërit prej komenteve të shumta që e kritikonin për medaljen që kishte marrë nga presidenti i Izraelit. “Kam humbur shumë pse mora një medalje nderimi në emër të Shqipërisë dhe popullit shqiptar, që ishte e merituar për Shqipërinë dhe shqiptarët, dhe e vonuar?”, u shpreh ndër të tjera Edi Rama.
Por, nëse lexojmë me kujdes fjalën e presidentit izraelit gjatë ceremonisë së dorëzimit të medaljes, kuptojmë qartë se kjo deklaratë është e pavërtetë. Medalja nuk iu dha në emër të Shqipërisë apo të popullit shqiptar, por si shpërblim personal për qëndrimin e kryeministrit në mbështetje të politikave izraelite pas sulmit të 7 tetorit dhe për refuzimin për të dënuar ofensivën brutale në Gaza, pavarësisht thirrjeve të shumta ndërkombëtare për armëpushim dhe ndihmë humanitare.
“Ju refuzuat t’i nënshtroheni presionit ndërkombëtar dhe treguat një miqësi të thellë dhe mbështetje jetike për Izraelin,” deklaroi presidenti izraelit, Isaac Herzog.
Në median izraelite u pasqyrua qartë qëndrimi i Herzog sipas të cilit medalja u jepet individëve që “ndriçojnë botën me udhëheqje të jashtëzakonshme, qartësi morale, vlera demokratike dhe një miqësi të pathyeshme me popullin hebre dhe Shtetin e Izraelit”.
Pra, presidenti izraelit foli qartë: kjo ishte një medalje për një individ, për një qëndrim politik konkret, dhe jo për një komb. Jo për popullin shqiptar. Jo për Shqipërinë.
Kryeministri është në të drejtën e tij të mbështesë Izraelin. Është në të drejtën e tij të përkrahë një palë në një konflikt të përgjakshëm. Është në të drejtën e tij të heshtë përballë vrasjes së mbi 50.000 njerëzve në Gaza, nga të cilët mbi 70% janë gra dhe fëmijë. Ai është në të drejtën e tij të mos reagojë për vrasjen e mbi 1.500 foshnjave, për plagosjen e mbi 113.000 civilëve, për humbjen e jetës së më shumë se 1.060 mjekëve dhe infermierëve, për vrasjen e mbi 210 gazetarëve.
Por ajo që nuk është në të drejtën e tij, është ta bëjë këtë në emrin tonë. Nuk ka të drejtë të flasë në emër të të gjithë shqiptarëve. Dhe sigurisht, nuk ka të drejtë të flasë në emrin tim.
