Telefoni i Abdallah Al Haj është plot me imazhe dhe video nga Gaza.
Jo vetëm shtëpi të shkatërruara, shkolla dhe spitale të rrafshuara dhe rrugë të copëtuara, por edhe jetë.
Videot e Abdallah janë plot jetë, ka plazhet e Al-Shatit, tregjeve, peshkatarëve, mësuesve dhe nxënësve në bankat e shkollës.
Abdallah Al Haj është gazetar dhe regjisor, ka punuar fillimisht për gazetën Al-Quds dhe më pas, që nga viti 2011, ka bashkëpunuar me UNRWA-në, Agjencinë e Kombeve të Bashkuara për Ndihmën ndaj Refugjatëve Palestinezë.
Për 13 vjet ka dokumentuar aktivitetet e UNRWA-s, si menaxhoheshin fondet dhe cilat projekte zhvilloheshin për mbështetje të palestinezëve.
Pamja e tij u përqendrua gjithnjë e më shumë në bukurinë e Gazës sesa në vështirësitë e saj, gjithnjë më shumë në ngjyra sesa në shkatërrime.
Pastaj erdhi lufta.
“Lufta në Gaza nuk fillon, ajo kthehet”, korrigjon Abdallah, ndërkohë që tregon qytetin e tij nga ekzili.
Ai u evakuua në Doha, Katar, në prillin e shkuar pasi humbi të dyja këmbët në një sulm izraelit.
Sot ai jeton në kompleksin Thumama, i ndërtuar fillimisht për të akomoduar ekipet e Kampionatit Botëror të Futbollit të zhvilluar në Katar në vitin 2022, tani përdoret për palestinezët e evakuuar nga Gaza, kryesisht fëmijë me këmbë të amputuara.
Pas fillimit të ofensivës ushtarake izraelite, Abdallah nuk ka xhiruar asnjë imazh për tre muaj, nga 8 tetori deri në janar.
Ai ishte i shokuar, i frikësuar për familjen e tij.
Më pas ai vendosi që të rifillonte punën, sepse ishte gazetar “dhe bota duhej ta shihte”.
Ai mori kamerën dhe dronët “sepse ata shohin atë që sytë e njerëzve nuk mund të shohin” dhe filloi nga Zeitoun, një lagje në jug të Gazës, ku lindi dhe jetoi, pastaj filloi të lëvizte në zona të tjera të Rripit të Gazës.
Ishte fillimi i shkurtit dhe trupat izraelite ishin tërhequr drejt kufirit, përtej Bet Lahias.
Pothuajse çdo ditë ai kalonte midis grumbujve të shembjeve, duke mos pasur më pikë referimi, rrugët që njihte nuk ekzistonin më, të shkatërruara në grumbuj rrënojash, dokumentonte shkollat dhe spitalet e shkatërruara, takonte familje që kishin filluar të hanë pleh bagëtish, dhe familje të tjera që çdo ditë vendosnin se cilin nga fëmijët mund ta ushqenin dhe cilin jo.
Në mes të shkurtit të vitit 2024, UNRWA shpërndau një nga videot e saj, që tregonte shkatërrimin e kampit të refugjatëve Al-Shati, kampi pranë detit ku para luftës jetonin 90 mijë njerëz dhe mbishkrimi fillestar ishte: “Nuk ka fjalë”.
Pas shpërndarjes së videos, kolegët e tij e paralajmëruan menjëherë: Izraelitët duan të dinë emrin e autorit, i thanë ata.
Abdallah vazhdoi të xhironte derisa një mëngjes tanket izraelite arritën në lagjen e tij, kështu që ai dhe gruaja e tij morën fëmijët dhe shkuan në zonën e Al-Shifa për të kërkuar strehim.
“Kur ecja, shihja njerëz që kërkonin një copë jetë mes rrënojave, provonin të jetonin në ndërtesat që ishin shembur vetëm për të mos braktisur gjithçka. Një ditë mora kamerën dhe dronin dhe shkuam drejt plazhit, doja të flisja me peshkatarët, me të moshuarit. Dhe doja të shihja detin e Gazës, që ka qenë gjithmonë mënyra ime e vetme për të parë pjesën tjetër të botës”.
“E nxora dronin, deti i Mesdheut përpara dhe shkatërrimi pas shpine, ndërkohë që shikoja detin mendoja: ende ka diçka për të shpresuar. E ulja dronin, ecja dyqind metra dhe fytyra e peshkatarit me të cilin doja të flisja është gjëja e fundit që kujtoj”.
Një aeroplan i spiunazhit izraelit i arriti ata.
Ndihmësit e tij vdiqën, ashtu si dy peshkatarët dhe ai humbi të dyja këmbët.
Kur arritën shpëtuesit, ata ishin të sigurt se ai nuk do të mbijetonte për të arritur në spitalin Al-Shifa, megjithatë mjekët për tre ditë bënë gjithçka për ta mbajtur në jetë dhe ia dolën.
Shënimi i ushtrisë izraelite mbi ngjarjen thoshte se forcat e armatosura “eliminuan me një aeroplan luftarak një grup terrorist që përdorte një dron, që përbënte një kërcënim të menjëhershëm në rajonin e Al-Shati, sepse Hamas përdor dronët për qëllime të ndryshme ushtarake, duke përfshirë lokalizimin e forcave tona”.
Ishte fundi i shkurtit, më 18 mars do të fillonte rrethimi i spitalit Al-Shifa, që do të zgjaste 15 ditë.
Abdallah ishte i shtruar aty dhe pa gjithçka.
Në ato ditë, ushtria izraelite tha se trupat po operonin në spitalin Al-Shifa, sepse mendonin se aty ndodheshin funksionarë të lartë të Hamasit që po planifikonin aktivitete terroriste.
Sipas deklaratës së asaj periudhe: “Trupat ishin informuar paraprakisht për rëndësinë e parandalimit të dëmeve për civilët, pacientëve, ekipeve mjekësore dhe personelit nuk u ishte kërkuar të evakuoheshin nga spitali, por ushtria kishte krijuar rrugë për të lejuar civilët të largoheshin nga zona”.
Po ashtu: “Pasi të përfundojë operacioni në spital, trupat do të vazhdojnë përpjekjet humanitare dhe do të ofrojnë ushqim, ujë dhe furnizime të tjera për pacientët dhe civilët në kompleks.”
Abdallah tregon se pacientët, edhe ata në gjendje të rëndë, u zhvendosën nga departamenti i terapisë në atë onkologjik me forcë, ai pa pacientë dhe mjekë të vrarë në vend, “i merrnin pacientët dhe dëgjonim goditje me armë, pastaj i kthenin trupat”.
Abdallah gjithashtu kujton një vizitë të një grupi gazetarësh të lidhur me trupat izraelite.
Para kamerave, ushtarët kishin ngritur njëzet shtretër në zyrat administrative të spitalit.
“Ushtarët i vendosën mbi shtretër njëzet e katër të plagosurit më të rëndë mes nesh, për të treguar që ishin mirë të kuruar dhe të shëruar. Dhjetë minuta pasi kamerat ikën, i hodhën të gjithë jashtë nga dhoma”.
Gjatë rrethimit të spitalit, pacientët qëndruan një javë pa ushqim, dhe disa prej tyre vdiqën.
“Ushtarët na tallnin, hynin në dhomë dhe pyetnin: ‘Sa të vdekur sot?’ Ne përgjigjeshim: dy, tre apo katër. Dhe ata thoshin që do të prisnin që të bëheshin njëzet për t’i varrosur”.
Infermierët kishin vetëm disa minuta për t’i hedhur trupat në një varr të hapur përreth spitalit, para se buldozerët të kalonin mbi to.
Pasi përfundoi rrethimi, në fillim të prillit, trupat izraelite u larguan nga spitali dhe erdhën familjet e të plagosurve.
Në oborrin e spitalit Al-Shifa u zbuluan dy varreza masive, gjithsej tridhjetë trupa.
Sipas Organizatës Botërore të Shëndetësisë, njëzet e një pacientë vdiqën për shkak të mungesës së kujdesit gjatë operacionit ushtarak.
Mbrojtja Civile e zhvendosi Abdallah, fillimisht në Al-Madani, pastaj në Khan Yunis, më pas në spitalin kamp të Rafah, ku UNRWA ndërhyri për evakuimin e tij në Katar përmes Egjiptit.
Sot, janë 203 gazetarë palestinezë nga Gaza që janë vrarë në një vit e gjysmë nga forcat izraelite.
I fundit, Saed Nabah, u vra dy ditë më parë në Nuseirat nga një snajper.
Në janar të vitit 2024, kreu i Komitetit për Mbrojtjen e Gazetarëve (CPJ) deklaroi: “Lufta e Izraelit kundër Gazës është më vdekjeprurëse për gazetarët se çdo luftë tjetër të mëparshme”.
Sipas Komitetit për Mbrojtjen e Gazetarëve, Izraeli ka një histori shpifjesh ndaj gazetarëve palestinezë me akuza të pa-provuara.
Kjo ka ndodhur edhe në korrik, kur Izraeli vrau korrespondentin e Al Jazeera, Ismail al-Ghoul, dhe më pas publikoi dokumente që pretendonin të provonin se al-Ghoul kishte marrë një gradë ushtarake nga Hamas kur ishte vetëm 10 vjeç.
“Ky është një model: Izraeli bën këto akuza, duke ofruar prova që, sinqerisht, nuk janë të besueshme ose, në disa raste, duke mos ofruar asnjë provë”, thotë Jodie Ginsberg, drejtorja ekzekutive e CPJ-së.
“Ne kemi gjithnjë e më pak gazetarë që na tregojnë… kemi gjithnjë e më pak informacion që vjen nga Gaza. Dhe është absolutisht thelbësore që të kemi këto informacione, këto imazhe, që komuniteti ndërkombëtar të kuptojë përmasat e asaj që po ndodh”.
Sot, ditët e Abdallah Al Haj kalojnë në një karrocë, në një shtëpi në kompleksin Thumama të Dohas.
Ai nuk ankohet kurrë për gjendjen e tij, nuk do të flasë se sa e vështirë është të jetosh pa këmbë, ai do të flasë për punën e tij, për atë që ka parë. Për krimet që ka qenë dëshmitar.
Dëshira e tij më e madhe është të kthehet dhe të tregojë përsëri Gazën, Gazën e tij.
Dhe kur pyetet: “Çfarë do të thotë sot të jesh një gazetar palestinez në Gaza?” ai përgjigjet vetëm: “Të dokumentosh vdekjen tënde”.
