Komunikimet në Sky Ecc dhe Encrochat do përdoren si provë në Gjykatë? Ja çfarë thotë GJEDNJ

Përdorimi i komunikimeve në Sky Ecc dhe Encrochat kanë qenë debat i madh në institucionet e drejtësisë europiane. Pas një kërkese të qeverive të shteteve të BE, Gjykata Europiane e Drejtësisë vendosi që këto përgjime të përdoren nga Prokuroria dhe Gjykata në procese penale për të provuar akuzën penale në Gjykatë.

Po Shqipëria do ta zbatojë?

Duke qenë se Shqipëria nuk është anëtare e Bashkimit Europian, rrjedhimisht nuk e ka të detyrueshme për ta zbatuar vendimin e GJED. Por siç ndodh në raste të tjera, ku gjykatat në vendin tonë i referohen dhe njësojnë vendimet e gjykatave ndërkombëtare, mbetet për t'u parë nëse edhe në këtë rast do ta zbatojnë vendimin.

Kujtojmë se thyerja e aplikacionit “Sky EÇ”, në Shqipëri solli disa arrestime të njerëzve të botës së krimit dhe zrtar shtetëror të përfshirë në të. Përmendim këtu operacionin metamorfoza që çoi në arrestimin e biznesmenit Pëllumb Gjokës, Astmer Bilalit dhe personazheve të tjerë të botës së krimit në Lezhë dhe Shkodër si dhe dy zyrtarët e Drejtësisë ish prokurori, Xhevahir Lita e ish-shefit të Forcave Operacionale, Olti Bistri, ku këtij të fundit i sekuestruan rreth 1 milionë euro pasuri. Gjithashtu është zbuluar se grupi i Bajrave ku planifikonin vrasje.

Një tjetër operacion që lindi nga komunikmiet në këtë aplikacion ishte edhe arrestimi i ish drejtuesi i policisë së Tiranës Në Erzen Breçani së bashku me djalin e tij të madh për pastrim parash, grup i strukturuar kriminal, trafik droge, sigurim kushtesh për të kryer vrasje, shpërdorim detyre dhe përkrahje e autorit të krimit.

Po ashtu urdhër arresti është dhënë edhe per Ervin Matën, një person i përfshirë në vrasjen në ish-bllok në 2018 ku viktimë mbeti Fabian Gaxha dhe u plagosën dy të tjerë, Ervis Martinaj dhe Eljon Hato. Ai u vetëdorëzua pas 6 muajsh në drejtorinë e policisë së Tiranës ku dëshmoi dhe tregoi gjithçka ndodhi natën e 4 tetorit 2018. Ervin Mata ka mohuar që të ketë qëlluar me armë, apo edhe me grusht. Arratinë për gati 6 muaj, ai e argumentoi me faktin se ishte larguar pasi ishte i frikësuar.

Me poshte keni vendimin e plote te gjykates europine te drejtesise, të shpallur diten e marte me 30 prill 2024:

VENDIM I GJYKATËS (Dhoma e Madhe)

30 prill 2024 (*)

“Kërkim paragjyqësor (shënim: për shqyrtim dhe trajtim paraprak kur interpretimi dhe vlefshmëria e një normative të BE vihet në diskutim) – Bashkëpunim gjyqësor në fushën penale – Udhëzimi 2014/41/BE – Urdhër evropian për hetime penale – Administrim provash në zotërim të autoriteteve kompetente të Shtetit ekzekutues – Kushtet e lëshimit – Shërbimi i telekomunikacioneve të koduara – EncroChat – Nevoja për vendim të një gjykatësi – Përdorim i provave të marra në shkelje të së drejtës së Bashkimit (shënim: Europian)”

Në çështjen C-670/22,

me objekt kërkesën për deklarim paragjyqësor (shënim: për shqyrtim dhe trajtim paraprak kur interpretimi dhe vlefshmëria e një normative të BE vihet në diskutim) që i është paraqitur Gjykatës, në bazë të nenit 267 TFUE, nga Landgericht Berlin (Gjykata e Landit, Berlin, Gjermani), me vendim datë 19 tetor 2022, që ka mbërritur në kancelari më 24 tetor 2022, në procedimin penal në ngarkim të

M.N.,

GJYKATA (Dhoma e Madhe),

e përbërë nga K. Lenaerts, kryetar, L. Bay Larsen, nënkryetar, A. Prechal, K. Jürimäe (relatore), C. Lycourgos, T. von Danëitz, Z. Csehi e O. Spineanu-Matei, kryearë seksionesh, M. Ilešič, J.-C. Bonichot, I. Jarukaitis, A. Kumin, D. Gratsias, M.L. Arastey Sahún e M. Gavalec, gjykatës,

avokat i përgjithshëm: T. Ćapeta

kancelar: D. Dittert, drejtues njësie, e K. Hötzel, administratore

pasi pa fazën e shkruar të procedimit dhe në vijim të seancës datë 4 korrik 2023,

pasi mori në konsideratë vëretjet e paraqitura:

për Staatsanwaltschaft Berlin, nga R. Pützhoven dhe J. Raupach, në cilësinë e agjentëve;

për M.N., nga S. Conen, Rechtsanwalt;

për qeverinë gjermane, nga J. Möller, P. Busche dhe M. Hellmann, në cilësinë e agjentëve;

për qeverinë çeke, nga L. Halajová, M. Smolek, dhe T. Suchá, në cilësinë e agjentëve;

për qeverinë estoneze, nga M. Kriisa, në cilësinë e agjentit;

për Irlandën, nga M. Browne, Chief State Solicitor, M.A. Joyce dhe D. O’Reilly, në cilësinë e agjentëve, të asistuar nga D. Fennelly, BL;

për qeverinë spanjolle, nga A. Gavela Llopis dhe A. Pérez-Zurita Gutiérrez, në cilësinë e agjentëve;

për qeverinë franceze, nga G. Bain dhe R. Bénard, B. Dourthe, B. Fodda dhe T. Stéhelin, në cilësinë e agjentëve;

për qeverinë gjermane, nga M.Z. Fehér, në cilësinë e agjentit;

për qeverinë e Vendeve të Ulta, nga K. Bulterman, A. Hanje dhe J. Langer, në cilësinë e agjentëve;

për qeverinë polake, nga B. Majczyna, në cilësinë e agjentit;

për qeverinë suedeze, nga F.-L. Göransson dhe H. Shev, në cilësinë e agjentëve;

Për Komisionin Evropian, nga H. Leupold, M. Wasmeier dhe F. Wilman, në cilësinë e agjentëve,

pasi dëgjoi përfundimet e avokatit të përgjithshëm, të parashtruara në seancën e datës 26 tetor 2023,

ka shpallur të mëposhtmin

Vendim

Kërkesa për deklarim paragjyqësor (shënim: për shqyrtim dhe trajtim paraprak kur interpretimi dhe vlefshmëria e një normative të BE vihet në diskutim) ka të bëjë me interpretimin e nenit 2, gërma c), të nenit 6, paragrafi 1, dhe të nenit 31 të Udhëzimit 2014/41/BE të Parlamentit Evropian dhe të Këshillit, datë 3 prill 2014, në lidhje me urdhrin evropian për hetime penale (GU 2014, L. 130, faqe 1), si edhe me parimet e ekuivalencës dhe të efektivitetit.

Kjo kërkesë është paraqitur në kuadër të procedimit penal në ngarkim të M.N. dhe ka të bëjë me legjitimitetin e tre urdhrave evropianë për hetime, të lëshuar nga Generalstaatsanwaltschaft Frankfurt am Main (Prokuroria e Përgjithshme e Frankfurt mbi Main, Gjermani) (në vazhdim: “Prokuroria e Përgjithshme e Frankfurtit”).

Konteksti normativ

E drejta e Bashkimit Evropian

Udhëzimi 2002/58/BE

Neni 15, paragrafi 1, i Udhëzimit 2002/58/KE të Parlamentit Evropian dhe të Këshillit, datë 12 korrik 2022, në lidhje me trajtimin e të dhënave personale dhe me mbrojtjen e jetës private në sektorin e komunikimeve elektronike (udhëzimi në lidhje me jetën private dhe me komunikimet elektronike) (GU 2002, L 201, faqe 37), vendos sa më poshtë:

“Shtetet anëtare mund të miratojnë dispozita legjislative që kanë si qëllim që të kufizojnë të drejtat dhe detyrimet sipas neneve 5 dhe 6, sipas nenit 8, paragrafet nga 1 deri në 4, dhe sipas nenit 9 të këtij udhëzimi, në rast se ky kufizim përbën, në bazë të nenit 13, paragrafi 1, i udhëzimit 95/46/KE [të Parlamentit Evropian dhe të Këshillit, datë 24 tetor 1995, në lidhje me mbrojtjen e personave fizikë në lidhje me trajtimin e të dhënave personale, si edhe me lirinë e qarkullimit të këtyre të dhënave (GU 1995, L 281, faqe 31)], një masë të nevojshme, të duhur dhe proporcionale brenda një shoqërie demokratike për ruajtjen e sigurisë kombëtare (domethënë të sigurisë së Shtetit), të mbrojtjes, të sigurisë publike; dhe parandalimin, kërkimin, vërtetimin dhe ndjekjen e veprave penale, apo të përdorimit të paautorizuar të sistemit të komunikimit elektronik. (…) Të gjitha masat sipas këtij paragrafi janë në përputhje me parimet e përgjithshme të së drejtës së Bashkimit Evropian, përfshirë ato sipas nenit 6, paragrafet 1 dhe 2, të [TUE].”

Direktiva 2014/41

Parathëniet 2, nga 5 deri në 8, 19 dhe 30 të direktivës 2014/41 janë formuluar kështu:

“(2). Në bazë të nenit 82, paragrafi 1, të traktatit për funksionimin e Bashkimit Evropian (TFUE), bashkëpunimi gjyqësor në fushën penale në Bashikimin [Evropian] duhet të bazohet në parimin e njohjes së ndërsjelltë të vendimeve të dënimit dhe të vendimeve gjyqësore, i cili, duke filluar nga Këshilli Evropian i Tamperes datë 15 dhe 16 tetor 1999, konsiderohet bashkarisht si një gur themeli i bashkëpunimit gjyqësor në fushën penale në Bashkimin Evropian.

(…)

Në vijim të miratimit të vendimeve kuadri [2003/577/GAI të Këshillit, datë 22 korrik 2003, në lidhje me ekzekutimin në Bashkimin Evropian të vendimeve për bllokim pasurish apo sekuestrim prove (GU 2003, L 196, faqe 45)] dhe [2008/978/GAI të Këshillit, datë 18 dhjetor 2008, në lidhje me mandatin evropian për kërkim të provave që ka si qëllim administrimin e sendeve, dokumentave dhe të dhënave që duhet të përdoren në procedimet penale (GU 2008, L 350, faqe 72)], është shfaqur evidente që kuadri ekzistues për administrimin e provave është shumë fragmentar dhe i ndërlikuar. Për këtë është e nevojshme një qasje e re.

Në programin e Stokholmit, të miratuar nga Këshilli evropian datë 10-11 dhjetor 2009, Këshilli Evropian ka marrë në konsideratë që të vazhdojë më tej me krijimin e një sistemi global të administrimit të provave në rastin në fjalë që kanë përmasë transkufitare, të bazuar në parimin e njohjes së ndërsjelltë. Këshilli evropian ka konstatuar që instrumentat ekzistues në sektor përbëjnë një disiplinë fragmentare dhe që është e nevojshme një qasje e re që, edhe pse duke u frymëzuar nga parimi i njohjes së ndërsjelltë, të mbajë parasysh gjithashtu fleksibilitetin e sistemit tradicional për ndihmë gjyqësore. Për këtë, Këshilli Evropian ka kërkuar krijimin e një sistemi global në zëvendësim të të gjithë instrumentave ekzistues në sektor, përfshirë vendimin kuadri 2008/978/GAI të Këshillit, që të parashikojë përsa është e mundur të gjitha llojet e provave, të përcaktojë afatet e ekzekutimit dhe të kufizojë minimalisht arsyet e refuzimit.

Kjo qasje e re bazohet në të vetmin instrument të quajtur urdhër evropian për hetime (UEH). UEH duhet të lëshohet me qëllim që në Shtetin ekzekutues (“Shteti Ekzekutues”) të bëhen një ose disa veprime hetimore specifike me qëllim të administrimit të provave. Kjo përfshin edhe administrimin e provave në zotërim tashmë të autoritetit ekzekutues.

UEH duhet të ketë një shtrirje horizontale dhe për këtë duhet t’i aplikohet të gjitha veprimeve hetimore që kanë si qëllim administrimin e provave. Megjithatë, krijimi i një skuadre hetimore të zakonshme dhe administrimi i provave në kuadër të kësaj skuadre kërkojnë dispozita specifike, që është më e nevojshme që të rregullohen më vete. Me përjashtim të aplikimit të këtij udhëzimi, instrumentat ekzistues duhet të vazhdojnë t’i aplikohen  këtij lloj veprimi hetimor.

(…)

Krijimi i një hapësire lirie, sigurie dhe drejtësie në Bashkimin Evropian bazohet në besimin e ndërsjelltë dhe në një prezumim përputhshmërie, nga ana e të gjitha Shteteve anëtare, me të drejtën e Bashkimit Europian dhe, në veçanti, me të drejtat themelore. Megjithatë, ky prezumim është relativ.  Si rrjedhojë, nëse ekzistojnë arsye serioze për të menduar që ekzekutimi i një veprimi hetimor të kërkuar në një UEH sjell shkeljen e një të drejte themelore dhe që Shteti ekzekutues nuk respekton detyrimet në fushën e mbrojtjes së të drejtave themelore të njohura në Kartën [e të drejtave themelore të Bashkimit Evropian (në vazhdim: “Karta”)], ekzekutimi i UEH duhet të refuzohet.

(…)

Mundësitë për të bashkëpunuar në përputhje me këtë direktivë në fushën e përgjimit të telekomunikacioneve nuk duhet të kufizohen me përmbajtjen e telekomunikacioneve, por duhet edhe të kenë të bëjnë me grumbullimin e të dhënave në lidhje me të dhënat nga komunikimet dhe me vendndodhjen të shoqëruar me këto telekomunikacione, në mënyrë që autoritetet kompetente të mund të lëshojnë një UEH që ka si qëllim të marrë të dhëna sa më pak ndërhyrëse në telekomunikacion. Një UEH që ka si qëllim të marrë të dhëna historike në lidhje me komunikimet dhe me vendndodhjen të lidhura me telekomunikacionet duhet të futet në regjimin e përgjithshëm të aplikueshëm për ekzekutimin e UEH dhe mund të konsiderohet, sipas të drejtës së Shtetit ekzekutues, një veprim hetimor shtrëngues”.

5    Neni 1 i këtij udhëzimi, i shënuar në rubrikë si “Urdhri Evropian për hetime dhe detyrimi për ta ekzekutuar”, deklaron:

“1. Urdhri Evropian për hetime (UEH) është një vendim gjyqësor i dhënë apo i vleftësuar nga një autoritet kompetent i një Shteti anëtar (“Shteti lëshues”) për të bërë një ose më shumë veprime hetimore specifike në një Shtet tjetër anëtar (“Shteti ekzekutues”) për qëllimet e administrimit të provave në përputhje me këtë udhëzim.

UEH mund edhe të lëshohet për të marrë prova tashmë në zotërim të autoriteteve kompetente të Shtetit ekzekutues.

2. Shtetet anëtare ekzekutojnë një UEH në bazë të parimit të njohjes reciproke dhe në përputhje me këtë udhëzim”.

6     Në bazë të nenit 2 të këtij udhëzimi, i shënuar në rubrikë si “Përcaktimet”:

“Për qëllimet e këtij udhëzimi nënkuptohet për:

(…)

1. c) “autoriteti lëshues”:

Një gjykatës, një organ juridik, një magjistrat hetues apo një prokuror kompetent në rastin e interesuar; ose

Çdo autoritet tjetër kompetent, i përcaktuar nga Shteti lëshues që, në rastin në fjalë, të veprojë në cilësinë e autoritetit hetimor në procedimin penal dhe që të jetë kompetent për të vendosur për administrimin e provave në përputhje me të drejtën kombëtare. Gjithashtu, përpara se t’i dërgohet autoritetit ekzekutues, UEH vleftësohet, me shqyrtimin paraprak të përputhshmërisë së tij me kushtet e lëshimit të një UEH në bazë të këtij udhëzimi, në veçanti kushtet sipas nenit 6, paragrafi 1, nga një gjykatës, një organ juridik, një magjistrat hetues apo një prokuror në Shtetin e Lëshimit. Kur UEH është vleftësuar nga një autoritet gjyqësor, ky i fundit mund edhe të konsiderohet si autoriteti lëshues për qëllimet e dërgimit të UEH;

1. d) “autoriteti ekzekutues”: një autoritet kompetent për të njohur një UEH dhe për të siguruar ekzekutimin në përputhje me këtë udhëzim dhe me procedurat e aplikueshme në një rast të brendshëm të ngjashëm. Këto procedura mund të sjellin autorizimin e një organi juridik në Shtetin ekzekutues, kur parashikohet nga e drejta kombëtare e këtij të fundit”.

7    Neni 4 i të njëjtit udhëzim, i shënuar në rubrikë si “Llojet e procedimeve për të cilat mund të lëshohet një UEH”, parashikon sa më poshtë:

“Një UEH mund të lëshohet:

Në lidhje me një procedim penal të nisur nga një autoritet gjyqësor, ose që mund të ngrihet përpara saj, në lidhje me një fakt të paligjshëm penal në bazë të së drejtës kombëtare të Shtetit të Lëshimit;

(…)”

8      Neni 6 i udhëzimit 2014/41, i shënuar në rubrikë si “Kushtet e lëshimit dhe të dërgimit të një UEH”, vendos kështu:

“1. Autoriteti lëshues mund të lëshojë një UEH vetëm kur i konsideron të përmbushura kushtet e mëposhtme:

Lëshimi i UEH është i nevojshëm dhe proporcional për qëllimet e procedimit sipas nenit 4, duke mbajtur parasysh të drejtat e personit nën hetim apo të të pandehurit; dhe

Veprimi apo veprimet hetimore të kërkuara në UEH mund të lëshoheshin me të njëjtat kushte në një rast të brendshëm të ngjashëm.

2. Kushtet sipas paragrafit 1 vlerësohen nga autoriteti lëshues për çdo rast.

3. Nëse ka arsye për të menduar që kushtet sipas paragrafit 1 nuk janë respektuar, autoriteti ekzekutues mund të konsultojë autoritetin lëshues në lidhje me rëndësinë për të ekzekutuar një UEH. Pas këtij konsultimi, autoriteti lëshues mund të vendosë që të tërheqë UEH”.

9    Neni 14 i udhëzimit të lartpërmendur, i shënuar në rubrikë si “Mjetet e kundërshtimit”, ka kuptimin si vijon:

“1. Shtetet anëtare sigurojnë që mjetet e kundërshtimit ekuivalente me ato të disponueshme në një rast të brendshëm të ngjashëm janë të aplikueshme për veprimet hetimore të kërkuara në UEH.

(…)

Shteti lëshues mban parasysh faktin që njohja apo ekzekutimi i një UEH janë kundërshtuar me sukses në përputhje me të drejtën e vet kombëtare.  Me përjashtim të normativave procedurale kombëtare, Shtete anëtare sigurojnë që në procedimet penale në Shtetin lëshues të jenë respektuar të drejtat e mbrojtjes dhe të jetë garantuar një proces i drejtë në vlerësimin e provave të administruara nëpërmjet UEH.”

10      Në bazë të nenit 30 të këtij udhëzimi, të shënuar në rubrikë si “Përgjimi i telekomunikacioneve me ndihmën teknike të një Shteti tjetër anëtar”:

“1. Një UEH mund të lëshohet për përgjimin e telekomunikacioneve në Shtetin anëtar ndihma teknike e të cilit është e nevojshme.

(…)

Në aktin e lëshimit të UEH sipas paragrafit 1 apo gjatë përgjimit, autoriteti lëshues gjithashtu mund të kërkojë, nëse ka ndonjë arsye të veçantë, një transkriptim, një dekodifikim apo një dekriptim të regjistrimit, me përjashtim të marrëveshjes të autoritetit ekzekutues.

Kostot që rezultojnë nga aplikimi i këtij neni përballohen në përputhje me nenin 21, me përjashtim të kostove të lidhura me transkriptimin, me dekodifikimin dhe me dekriptimin e komunikimeve të përgjuara, që janë në ngarkim të Shtetit lëshues”.

11     Neni 31 i të njëjtit udhëzim, i shënuar në rubrikë si “Njoftim për Shtetin anëtar në të cilin gjendet personi nën hetim dhe ndihma teknike e të cilit nuk është e nevojshme”, vendos sa më poshtë:

“1. Nëse, për qëllimet e përmbushjes së një veprimi hetimor, përgjimi i telekomunikacioneve është i autorizuar nga autoriteti kompetent i një Shteti anëtar (“Shteti anëtar i përgjimit”) dhe adresa e komunikimit e personit nën hetim e paraqitur në urdhrin për përgjim përdoret në territorin e një shteti tjetër anëtar (“Shteti anëtar i njoftuar”) ndihma teknike e të cilit nuk është e nevojshme për të bërë përgjimin, Shteti anëtar i përgjimit njofton autoritetin kompetent të shtetit anëtar të njoftuar për përgjimin:

Përpara përgjimit, në rast se autoriteti kompetent i Shtetit anëtar të përgjimit e di, në momentin e urdhërimit të përgjimit, që personi nën hetim (….) gjendet ose do të gjendet në territorin e shtetit anëtar të njoftuar;

Gjatë përgjimit apo me përgjimin e bërë, sapo të vihet në dijeni për faktin që personi nën hetim gjendet, ose gjendej gjatë përgjimit, në territorin e Shtetit anëtar të njoftuar.

2. Njoftimi sipas paragrafit 1 bëhet duke përdorur formularin sipas shtojcës C.

3. Në rast se përgjimi nuk lejohet në një rast të brendshëm të ngjashëm, autoriteti kompetent i Shtetit anëtar të njoftuar, pa vonesë dhe jo më vonë se brenda 96 orësh nga marrja e njoftimit sipas paragrafit 1, mund të njoftojë autoritetin kompetent të Shtetit anëtar të përgjimit që:

Përgjimi nuk mund të bëhet ose i jepet fund atij; dhe

Nëse është e nevojshme, rezultatet e mundshme të përgjimit të përftuara tashmë ndërsa personi nën përgjim gjendej në territorin e tij nuk mund të përdoren ose mund të përdoren vetëm me kushtet të specifikuara nga ai. Autoriteti kompetent i Shtetit anëtar të njoftuar informon autoritetin kompetent të Shtetit anëtar të përgjimit për arsyet e këtyre kushteve.

(…)”.

12      Neni 33 i udhëzimit 2014/41, i shënuar në rubrikë si “Njoftimet”, liston, në paragrafin 1, informacionet që duhet të komunikohen dhe të vihen në dispozicion të të gjithë Shteteve anëtare dhe të Rrjetit gjyqësor evropian (RGE) të krijuar nga veprimi i përbashkët 98/428/GAI, datë 29 qershor 1998, të miratuar nga Këshilli mbi bazën e nenit K.3 [BE] për krijimin e një rrjeti gjyqësor evropian (GU 1998, L 191, faqe 4).

E drejta gjermane

13      Përgjimi i telekomunikacioneve për qëllimet e ushtrimit të një veprimi penal rregullohet nga Strafprozessordnung (StPO) (kodi i procedurës penale) (në vazhdim: “StPO”).

14    Neni 100a, paragrafi 1, frazat nga e para deri tek e treta, të StPO autorizon, përkatësisht, kontrollin e komunikimeve që janë duke u zhvilluar nën formën e një kontrolli “klasik” të telekomunikacioneve, mbikqyrjen e komunikimeve që janë duke u zhvilluar me anë të instalimit të një softueri spiun në aparaturat terminale (“përgjimet e telekomunikimeve në burim”) dhe sekuestrimin e komunikimeve të përfunduara dhe të regjistruara tashmë në një aparature në datën e lëshimit të vendimit të Landgericht (Gjykatës së Landit, Gjermani) që urdhëron masën për të cilën bëhet fjalë (“kontrollin e ngushtë online”). Në bazë të nenit 100b të stop, mund të hyhet në të gjitha të dhënat e regjistruara në një aparaturë terminale (“kontrolli online”).

15    Të gjitha këto masa presupozojnë ekzistencën e një dyshimi konkret për kryerje të veprës penale, dhe kategoria e veprave penale të konsideruara është e kufizuar bë disa raste të listuara në nenin 100a, paragrafi 2, dhe në nenin 200b, paragrafi 2, të StPO-së.

16    Në bazë të nenit 100e, paragrafi 1 dhe 2, të StPO-së, këto masa mund edhe të vendosen nga Landgericht (Gjykata e Landit) kompetent eskluzivisht me kërkesë të prokurorisë së interesuar. Në këtë drejtim, në bazë të nenit 100e, paragrafi 2, të StPO-së, të lexuar me dispozitën e kombinuar me nenin 74a, paragrafi 4, të Gerichtsverfassungsgesetz (GVG) (ligji për sistemin gjyqësor), datë 12 shtator 1950 (BGB1. 1950 I, faqe 455), kontrollet online futen në kompetencën eskluzive të një seksioni të posaçëm të Landgericht (Gjykatës së Landit).

17    Gesetz über die internationale Rechtshilfe in Strafsachen (IRG) (ligji për bashkëpunimin gjyqësor ndërkombëtar në fushën penale), datë 23 dhjetor 1982 (BGBl. 1982 I, faqe 2071), në versionin e tij të aplikueshëm për procedimin penale (na vazhdim: “IRG”), nuk përcakton shprehimisht autoritetin kompetent për lëshimin e urdhrave evropianë për hetime. Pra, duke ju referuar nenin 161 të StPO-së, një urdhër evropian për hetime për kontrollin e telekomunikacioneve jashtë shtetit mund të merret nga Prokuroria gjatë hetimeve paraprake për akuzën.

18   Neni 91g, paragrafi 6, i IRG-së, që pranon në të drejtën gjermane nenin 31 të udhëzimit 2014/41, parashikon që autoriteti kompetent, të cilit një shtet anëtar i njofton qëllimin e tij për të proceduar me një masë përgjimi në territorin gjerman, duhet të ndalojë zbatimin e kësaj mase apo përdorimin e të dhënave të përgjuara brenda 96 orësh ose të kushtëzojë përdorimin e këtyre të dhënave në rast se, në rastet e brendshme të ngjashme, kjo masë nuk autorizohet. Megjithatë, IRG nuk saktëson nëse kjo masë duhet t’i njoftohet Landgericht (Gjykatës së Landit) kompetent apo Prokurorisë së interesuar. Neni 92d i IRG-së rregullon vetëm kompetencën territoriale të autoritetit kompetent.

Procedimi kryesor dhe çështjet paragjyqësore për t’u shqyrtuar

19   Në kuadër të hetimit të drejtuar nga autoritetet franceze, ka dalë në pah që disa persona të hetuar përdornin telefona celularë të kriptuar që funksiononin me anë të një liçense të quajtur “EncroChat” për të kryer vepra penale të lidhura kryesisht me trafikimin e lëndëve narkotike. Këta telefona celularë u jepnin mundësi, që nëpërmjet një softueri të posaçëm dhe një harduer të ndryshuar, të kryenin, duke kaluar në një server të instaluar në Roubaix (Francë), një komunikim të koduar pikë për pikë e pa përgjueshme me metodat hetimore tradicionale (na vazhdim: “shërbimi EncroChat”).

Policia franceze ka arritur, me autorizimin paraprak juridik, që të shpëtojë disa të dhëna të këtij serveri në vitin 2018 dhe në vitin 2019. Këto të dhëna kanë lejuar zhvillimin, nga ana e një skuadre hetimore të përbashkët, që përfshinte ekspertë të Vendeve të Ulta, e një softueri të llojit “Trojan”. Softueri në fjalë është karikuar në këtë server në pranverë të vitit 2020, me autorizimin paraprak të gjykatës penale të Lilles, Francë, dhe, nga atje, në telefonat celularë të lartpërmendur nëpërmjet një përditësimi të stimuluar. Ky softuer ka prekur 32.477 përdorues, në një total prej 66.134 përdorues të regjistruar, të ndarë në 122 vende, 4.600 prej të cilëve në Gjermani.

Në 9 mars 2020, këta përfaqësues të Bundeskriminalamt (Zyrës federale të policisë kriminale, Gjermani) (në vazhdim: “BKA”) dhe të Prokurorisë së Frankfurtit, si edhe disa përfaqësues, ndër të tjerë, të autoriteteve të Francës, të Vendeve të Ulta dhe të Mbretërisë së Bashkuar, kanë marrë pjesë në një konferencë video të organizuar nga Agjencia e Bashkimit Evropian për bashkëpunimin gjyqësor penal (Eurojust). Gjatë kësaj konference, përfaqësuesit e autoriteteve të Francës dhe të Vendeve të Ulta kanë informuar përfaqësuesit e autoriteteve të Shteteve të tjera anëtare për hetimin të drejtuar nga ata ndaj një shoqërie administrimi të telefonave celularë të kriptuar dhe të masës së përgjimit të të dhënave që ata kishin marrë në konsideratë, përfshirë të dhënat që vinon nga telefona celularë që gjendeshin jashtë territorit francez. Përfaqësuesit e autoriteteve gjermane kanë shfaqur interesin e tyre për të dhënat e përdoruesve gjermanë.

Në një shkresë të datës 13 mars 2020, BKA ka njoftuar për hapjen e një hetimi në ngarkim të një grupi të panjohur përdoruesish të shërbimit EncroChat për trafik të presupozuar të organizuar lëndësh narkotike në sasi jo të vogla dhe për organizatë kriminale. BKA ka justifikuar fillimin e këtij hetimi duke shpjeguar që përdorimi i shërbimit EncroChat ngjallte, si i tillë, dyshimin për kryerjen e veprave penale të rënda, në veçanti të organizatës për trafikim lëndësh narkotike.

Mbi bazën e kësaj shkrese, më 20 mars 2020, Prokuroria e Përgjithshme e Frankfurtit ka nisur, me shënimin “Urgjent”, një hetim në ngarkim të X (në vazhdim: “procedimi UJs”).

Në datë 27 mars 2020 BKA ka marrë, nëpërmjet aplikacionit të një rrjeti të mbrojtur për shkëmbim informacionesh të Agjencisë së Bashkimit Evropian për bashkëpunim në aktivitetin e luftës (Europol), aplikimin e quajtur “Secure Information Exchange Network Application” (SIENA) (shënim Aplikacionin e Rrjetit të Shkëmbimit të Sigurt të Informacionit) një mesazh të dërguar nga skuadra hetimore e përbashkët për autoritetet e policisë së Shteteve anëtare të interesuara për të dhënat e shërbimit EncroChat. Autoritetet kompetente të këtyre shteteve anëtare ishin ftuar të konfirmonin me shkrim se ishin të informuara për metodat e përdorura për të grumbulluar të dhënat që vinin nga telefonë celularë që ndodheshin në territorin e tyre kombëtar. Gjithashtu ato duhej të siguronin që të dhënat e dërguara do të përdoreshin në linjë parimi eskluzivisht, fillimisht, për qëllime operative, dhe do të përdoreshin për procedura hetimore që ishin duke u zhvilluar vetëm me autorizimin paraprak të Shteteve anëtare të skuadrës hetimore të përbashkët. Sipas gjykatësit, BKA ka dërguar konfirmimet e kërkuara në marrëveshje me Prokurorisë e përgjithshme të Frankfurtit.

Ndërmjet datës 3 prill dhe 28 qershor 2020, BKA ka konsultuar të dhënat e përhapura çdo ditë në serverin e Europolit në lidhje me telefonat celularë të përdorur në Gjermani.

Në 2 qershor 2020, në kuadër të procedimit UJs, Prokuroria e Përgjithshme e Frankfurtit u ka kërkuar autoriteteve franceze, me anë të një urdhri të parë evropian për hetime, autorizimin për të përdorur pa kufizime në procedimet penale të dhënat që vijin nga shërbimi EncroChat. Aja e ka justifikuar kërkesën e vet duke deklaruar që BKA ishte informuar nga Europoli që një numër i madh veprash penale shumë të rënda, në veçanti importimi dhe trafikimi i lëndëve narkotike në sasi jo të vogla, kryheshin në Gjermani me ndihmën e telefonave celularë të pajisur me këtë shërbim dhe që disa persona në atë moment ende të paidentifikuar ishin të dyshuar që po planifikonin dhe po kryenin vepra penale shumë të rënda në Gjermani duke përdorur komunikimet e koduara.

Pas kësaj kërkese, Gjykata penale e Lilles ka autorizuar dërgimin dhe përdorimin në fazën gjyqësore të të dhënave të telefonave celularë të pajisur me shërbimin EncroChat të përdoruesve gjermanë. Disa të dhëna shtesë janë transmetuar më pas në zbatim të dy urdhrave evropianë për hetime shtesë, përkatësisht në datën 9 shtator 2020 dhe 2 korrik 2021 (në vazhdim, bashkarisht me urdhrin evropian për hetime datë 2 qershor 2020: “urdhrat evropianë për hetime”).

Më pas, Prokuroria e Përgjithshme e Frankfurtit ka ndarë procedimin UJs, duke ia caktuar prokurorive vendore, procedimet hetimore të nisura në ngarkim të këtyre përdoruesve, ndër të cilët M.N.. Është në këtë kontekst që Landgericht i Berlinit (Gjykata e Landit, Berlin, Gjermani), gjykatësi i çështjes, pyetet për ligjshmërinë e urdhrave evropianë për hetim nën dritën e udhëzimit 2014/41.

Me një seri të parë prej tre pyetjesh, ky gjykatës kërkon që të përcaktojë se cili ishte autoriteti kompetent për të miratuar urdhrat evropianë për hetime.

Në këtë drejtim, në një vendim të datës 2 mars 2022 të dhënë në kuadër të çështjes 5 StR 457/21 (DE:BGH:2022:020322B5STRT457.21.0), Bundesgerichtshof (Gjykata Federale e drejtësisë, Gjermani) ka deklaruar që Prokuroria e përgjithshme e Frankfurtit, që heton në kuadër të procedimit UJs, ishte kompetente për të lëshuar urdhra evropianë për hetime që kishin si qëllim dërgimin e provave (në vazhdim: “vendimi i Gjykatës federale të drejtësisë datë 2 mars 2022”). Gjykatësi i çështjes nuk ka rënë dakord me këtë interpretim. Ai është i prirur të mendojë që, në përputhje me nenin 6, paragrafi 1, të udhëzimit 2014/41, në dispozitën e kombinuar me nenin 2, gërma c), të këtij udhëzimi, vetëm një gjykatës mund të miratonte urdhrat evropianë për hetime.

Gjykatësi i çështjes i referohet, në lidhje me këtë, vendimeve të datës 2 mars 2021, Prokuratuur (Kushtet e aksesit në të dhënat në lidhje me komunikimet elektronike) (C‑746/18, EU:C:2021:152), dhe të datës 16 dhjetor 2021, Spetsializirana prokuratura (Të dhënat në lidhje me komunikimet dhe me vendndodhjen) (C‑724/19, EU:C:2021:1020). Ai bazohet më në veçanti në konsideratat që Gjykata i kishte dedikuar, në jurisprudencën e përcaktuar në këto vendime, interpretimit të nenit 15, paragrafi 1, i udhëzimit 2002/58 nën dritën e të drejtave themelore që vijnë nga nenet 7, 8 dhe 11 të Kartës. Sipas mendimit të këtij gjykatësi, kjo jurisprudencë do të ishte e futur në interpretimin e nenit 6, paragrafi 1, gërma a), të udhëzimit 2014/41.

Aksesi i autoriteteve hetimore gjermane në të dhënat e shërbimit EuroChat nëpërmjet urdhrave evropianë për hetim duhet t’i nënshtrohet kritereve të ngjashme me ato që rregullojnë aksesin në të dhënat e ruajtura në aplikim të nenit 15, paragrafi 1, të udhëzimit 2002/58. Fakti që të dhënat e këtij shërbimi nuk janë ruajtur nga një operator i telekomunikacioneve mbi bazën e një urdhri administrativ, por që janë grumbulluar menjëherë nga autoritetet hetimore franceze, nuk do të justifikonte një zgjidhje të ndryshme. Ndryshe, kjo rrethanë do të përkëqesonte ndërhyrjen në të drejtat themelore të personave të interesuar.

Gjithashtu, nga neni 2, gërma c), të udhëzimit 2014/41 do të rezultonte që, pavarësisht nga normativat kombëtare për kompetencën në një situatë të ngjashme në nivel kombëtar, një urdhër evropian për hetime për qëllimet e ushtrimit të veprimit penal duhet të merret gjithmonë nga një gjykatës që të mos jetë i ngarkuar për veprime hetimore konkrete, kur verifikimi i proporcionalitetit i parashikuar në nenin 6, paragrafi 1, gërma 1), të këtij udhëzimi kërkon një balancim të ndërlikuar të interesave në lojë dhe ka të bëjë me shkeljet e rënda të të drejtave themelore.

Seria e dytë dhe e tretë e çështjeve të ngritura nga gjykatësi kanë të bëjnë me kushtet thelbësore nga të cilat varet miratimi i një urdhri evropian për hetime.

Ky gjykatës mendon, në rradhë të parë, që një urdhër evropian për hetime me të cilin kërkohet hyrja në të dhënat e grumbulluara me anë të përgjimit të telekomunikacioneve për qëllimet e ushtrimit të një veprimi penal, duhet të përmbushë kushtet e nevojës dhe të proporcionit, të deklaruara në nenin 6, paragrafi 1, gërma a) e udhëzimit 2014/41, vetëm nëse ekziston, në ngarkim të çdo personi të interesuar, një prezumim pjesëmarrje në një vepër penale të rëndë, i bazuar në fakte konkrete.

Në lidhje me këtë, ky gjykatës nuk është dakord me përfundimin e vendimit të Gjykatës federale të Drejtësisë datë 2 mars 2022 sipas të cilit prezumimi i thjeshtë, i pa specifikuar, i shumë veprave penale do të ishte i mjaftueshëm për të miratuar urdhrat evropianë për hetime. Ai bazon dyshimet e veta në jurisprudencën e Gjykatës në lidhje me ligjshmërinë e ruajtjes së të dhënave, në veçanti me vlerësimet në lidhje me proporcionalitetin, në bazë të nenit 15, paragrafi 1, të udhëzimit 2002/58, dhe për këtë i referohet vendimeve datë 2 mars 2021, Prokuratuur (Kushtet e aksesit në të dhënat në lidhje me komunikimet elektronike) (C‑746/18, EU:C:2021:152, pikat 39, 40 e 50), si edhe datë 5 prill 2022, Commissioner of An Garda Síochána e a. (C‑140/20, EU:C:2022:258, pika 44). Nuk mund të kundërshtohet, në këtë drejtim, që mbrojtja e të drejtave themelore të personave të prekur do të garantohej mjaftueshëm në kuadër të procedimit kombëtar nga normativat e procedurës penale kombëtare.

Gjithashtu, çështja e proporcionalitetit të një urdhri evropian për hetime ngjall, në kokën e gjykatësit, pyetje nën dritën e së drejtës për një proces të barabartë të garantuar nga neni 47, paragrafi i dytë, i Kartës dhe nga neni 6, paragrafi 1, i Konventës evropiane për mbrojtjen e të drejtave të njeriut dhe të lirive themelore, të firmosur në Romë më 4 nëntor 1950. Kjo e drejtë do të kërkonte që një pjesë e një procedimi gjyqësor të ketë një mundësi konkrete për të parashtruar vërejtjet e veta për një element prove. Kjo do të vlente në veçanti kur elementët e provës vijnë nga një sektor teknik në të cilin organi gjyqësor kompetent dhe pala e procedimit nuk kanë njohuritë e specializuara.

Në rradhë të dytë, gjykatësi i çështjes kujton që, në përputhje me nenin 6, paragrafi 1, gërma b), të udhëzimit 2014/41, autoriteti lëshues duhet të kontrollojë masën e paraqitur në urdhrin evropian për hetime nën dritën e së drejtës kombëtare.

Në vendimin e Gjykatës federale të drejtësisë datë 2 mars 2022, kjo e fundit sidoqoftë kishte menduar që kjo dispozitë nuk ishte e aplikueshme në procedimin kryesor. Kjo dispozitë kishte të bënte vetëm me një vendim evropian për hetime që ka si qëllim administrimin e provave që duhet ende të ekzekutohet. Ajo nuk do të ishte e aplikueshme për një urdhër evropian për hetime që kishte si qëllim vetëm dërgimin e provave të grumbulluara tashmë. Për këtë, kontrolli i masës nën profilin e së drejtës kombëtare do të ishte i tepërt.

Përkundrazi, gjykatësi i shqyrtimit mendon që autoriteti lëshues i një urdhri evropian për hetime duhet, në këtë rast, të kontrollojë veprimin hetimor që është në origjinën e grumbullimit të të dhënave nën dritën e të drejtës kombëtare. Me fjalë të tjera, ky autoritet mund të kërkojë, me anë të një urdhri evropian për hetime, elementët e provave të grumbulluara në Shtetin ekzekutues vetëm nëse, në një rast të brendshëm të ngjashëm, veprimi hetimor falë të cilit këto prova janë grumbulluar, do të autorizohej në Shtetin lëshues.

Seria e katërt e çështjeve të ngritura nga gjykatësi i çështjes ka të bëjë me interpretimin e nenit 31 të udhëzimit 2014/41.

Ky gjykatës mendon që një Shtet anëtar, në rast se do kishte qëllim të përgjonte telekomunikacionet e personave që gjenden në territorin gjerman, duhet, në përputhje me këtë nen, t’ia njoftojnë përgjimin e planifikuar autoritetit gjerman kompetent përpara fillimit të zbatimit të kësaj mase apo sapo të vihet në dijeni për vendin në të cilin gjenden këto persona.

Në vendimin e Gjykatës federale të drejtësisë datë 2 mars 2022, kjo e fundit kishte vënë në dyshim faktin që masa e nxjerrjes së të dhënave franceze përbën një “përgjim të teleokomunikacioneve”, në bazë të nenit 31, paragrafi 1, i udhëzimit 2014/41. Gjykatësi i çështjes ka mendim të kundërt. Ai mendon që autoritetet hetimore franceze duhej t’ia njoftonin autoritetit gjerman kompetent veprimin e pergjimit në telefona celularë gjermanë, të pajisur me shërbimin EncroChat, përpara zbatimit të kësaj mase.

Pra, edhe nëse normativa gjermane parashikon kompetencën territoriale të këtij autoriteti, ajo nuk saktëson, nga ana tjetër, nëse ky njoftim duhet t’i adresohet një Landgericht (Gjykate të Landit) apo prokurorisë së interesuar. Në këtë drejtim, ka një mosmarrëveshje mes jurisprudencës dhe doktrinës gjermane. Gjykatësi i çështjes do të ishte pro interpretimit të nocionit “autoritet kompetent” sipas nenit 31, paragrafi 1, të udhëzimit 2014/41 në kuptimin që ai nuk mund përveç se të caktojë një organ jashtë çdo aktiviteti hetimor dhe jo të interesuar për të dhënat për qëllimet e hetimit, pra do të thotë një gjykatë.

Në fakt, në rastin e veprimeve transkufitare të realizuara në nivel të Bashkimit Evropian dhe të zbatuara në interesin e njëkohshëm të disa Shteteve anëtare, nocioni i “urdhrit evropian për hetime”, në bazë të nenit 2, gërma c), i udhëzimit 2014/14, dhe ai i “njoftimit” sipas nenit 31 të këtij udhëzimi mund të këmbeheshin gjerësisht. Për këtë nevojitet që të favorizohet afrimi i kompetencave të autoriteteve të ngarkuara për këto veprime.

Gjykatësi i çështjes ngre pyetje edhe për objektivin e mbrojtjes së sovranitetit të Shteteve anëtare që do të arrihej në nenin 31 të udhëzimit 2014/41, duke mbajtur parasysh ndjeshmërinë tejet të lartë të një ndërhyrjeje të fshehtë në komunikimet.

Seria e pestë e çështjeve të shtruara ka të bëjë me pasojat e një shkelje të mundshme të së drejtës së Bashkimit Evropian nën dritën e parimeve të ekuivalencës dhe efikasitetit.

Gjykatësi i çështjes konstaton që vendimet kombëtare që do të jepeshin në lidhje me të dhënat që vinin nga përdorimi i shërbimit EncroChat nisen nga parimi, nga njëra anë, që këto të dhëna janë të përdorshme dhe, nga ana tjetër, që, atje ku ka hipoteza të shkeljes të së drejtës së Bashkimit Evropian, duhet megjithatë t’i jepet prioritet procedimeve penale duke patur parasysh se sa të rënda janë veprat penale të identifikuara mbi bazën e këtyre të dhënave.

Megjithatë ky gjykatës ka dyshime në lidhje me përputhshmërinë e kësaj qasje me të drejtën e Bashkimit Evropian, në veçanti me parimet e ekuivalencës dhe të efikasitetit.

Në lidhje me parimin e ekuivalencës, ky gjykatës konstaton që, sipas normativave të procedurës penale gjermane, do të ishin të papërdorshme të dhënat e grumbulluara me anë të një mase për përgjime telefonike të miratuar në shkelje të kompetencës së rezervuar gjykatësit në këtë fushë dhe në mungesë të një prezumimi konkret të një prej veprave penale të listuara.

Përsa i përket parimit të efikasitetit, nga vendimi i datës 2 mars 2021, Prokuratuur (Kushtet e aksesit në të dhënat në lidhje me komunikimet elektronike) (C‑746/18, EU:C:2021:152, pika 43), do të rezultonte që objektivi për të shmangur që informacionet dhe elementët e provës të përftuara në mënyrë të paligjshme të sjellin padrejtësisht një dëm për një person të dyshuar se ka kryer vepra penale, mund të arrihej jo vetëm me anë të një ndalimi për të përdorur informacionet dhe elementët e provës, por edhe duke mbajtur parasysh karakterin e tyre të paligjshëm në momentin e vlerësimit të elementëve të provës apo të caktimit të dënimit.

Sipas gjykatësit të çështjes, ndalimi për të përdorur këto prova do të vinte direkt nga parimi i efikasitetit të së drejtës së Bashkimit Evropian. Ky ndalim do të aplikohej në procedimin kryesor pasi parimi i përgjithshëm i së drejtës për një proces të barabartë do të shkeleje nën profile të ndryshme dhe, në veçanti, për faktin që të dhënat e kërkuara nga urdhrat evropianë për hetime nuk mund të verifikoheshin nga një ekspert teknik për shkak të kualifikimit “sekret ushtarak” që është vendosur nga autoritetet franceze.

Gjithashtu, ky gjykatës del në përfundimin nga vendimet e datës 6 tetor 2020, La Quadrature du Net e a. (C‑511/18, C‑512/18 e C‑520/18, EU:C:2020:791, pika 141), datë 2 mars 2021, Prokuratuur (Kushtet e aksesit në të dhënat në lidhje me komunikimet elektronike) (C‑746/18, EU:C:2021:152, pika 50), si edhe të datës 5 prill 2022, Commissioner of An Garda Síochána e a. (C‑140/20, EU:C:2022:258, pika 65), që objektivi i luftës kundër formave të rënda të kriminalitetit nuk mund të justifikojë një ruajtje të përgjithësuar dhe të pa diferencuar të të dhënave personale. Të dhëna të këtij lloji të ruajtura në mënyrë të paligjshme dhe pa arsye nuk do t’i jepeshin për akses të mëpasshëm autoriteteve penale, edhe nëse do të shërbenin për të hetuar për vepra të rënda në një rast konkret.

5) Neni 14, paragrafi 7, i direktivës 2014/41

Duhet të interpretohet në kuptimin që:

Ai i imponon gjykatësit penal kombëtar që, në kuadër të një procedimi penal të nisur në ngarkim të një personi të dyshuar për veprime kriminale, të përjashtojë informacionet dhe elementët e provës nëse ky person nuk është në gjendje të bëjë në mënyrë efikase vërejtjet e veta për këto informacione dhe elemente prove dhe këto të fundit të jenë të përshtatshme për të ndikuar në mënyrë të rëndësishme në vlerësimin e fakteve.

54. Në këtë kontekst, Gjykata e Landit, Berlin, ka vendosur që të pezullojë procedimin dhe t’i parashtrojë Gjykatës çështjet e mëposhtme paragjyqësore (shënim për shqyrtim dhe trajtim paraprak kur interpretimi dhe vlefshmëria e një normative të BE vihet në diskutim):

“1. Për interpretimin e shprehjes “autoriteti lëshues” sipas nenit 6, paragrafi 1, në dispozitë të kombinuar me nenin 2, gërma c), të udhëzimit 2014/41

1. a) Nëse një urdhër evropian për hetime që ka si qëllim administrimin e provave që janë tashmë në zotërim të Shtetit ekzekutues (në rastin në fjalë: Franca) duhet të lëshohet nga një gjykatës, nëse, në bazë të normativës së Shtetit lëshues (në rastin në fjalë: Gjermania), grumbullimi i provave që përbën bazën duhej të ishte urdhëruar nga gjykatësi në një rast të brendshëm të ngjashëm.
2. b) Në vartësi, nëse kjo gjen aplikim të paktën në rastin kur Shteti ekzekutues ka ekzekutuar masën për të cilën bëhet fjalë në territorin e Shtetit lëshues me objektivin për të vënë më pas të dhënat e marra në dispozicion të autoriteteve hetimore të Shtetit lëshues, të interesuara për të dhënat për qëllimet e ushtrimit të veprimit penal.
3. c) Nëse një urdhër evropian për hetime që ka si qëllim administrimin e provave duhet të lëshohet gjithmonë nga një gjykatës (ose nga një ent i pavarur i pa përfshirë në hetimet penale), pa mbajtur parasysh normativat kombëtare në fushën e kompetencës së Shtetit lëshues, nëse masa ka të bëjë me ndërhyrje të rënda në një niveli të lartë të të drejtave themelore.

2) Për interpretimin e nenit 6, paragrafi 1, gërma a) të udhëzimit 2014/41

1. a) Nëse neni 6, paragrafi 1, gërma a) i udhëzimit 2014/41 bie në kundërshtim me një urdhër evropian për hetime që ka si qëllim transferimin e të dhënave tashmë të disponueshme në Shtetin Ekzekutues (Franca) që vijnë nga një përgjim telekomunikacionesh – në veçanti, të dhëna në lidhje me komunikimet dhe vendndodhjen, si edhe regjistrime të përmbajtjeve të komunikimeve – në rast se, në rradhë të parë, përgjimi i bërë në Shtetin ekzekutues ka të bëjë me të gjithë përdoruesit e një adrese të caktuar komunikimi, në rradhë të dytë, kërkohet, nëpërmjet një UEH, transferimi i të dhënave në lidhje me të gjitha adresat e përdorura në territorin e Shtetit lëshues dhe, në rradhë të tretë, nuk kishte indicje konkrete për kryerjen e veprave penale të rënda nga ana e këtyre përdoruesve të veçantë në momentin kur është vendosur dhe ekzekutuar masa e përgjimit as në momentin e lëshimit të urdhrit evropian për hetime.
2. b) Nëse neni 6, gërma a), i udhëzimit 2014/41 bie në kundërshtim me këtë urdhër evropian për hetime në rast se tërësia e të dhënave të marra falë masës së përgjimit nuk mund të verifikohet nga autoritetet e Shtetit ekzekutues për shkak të karakterit absolut të fhsehtësisë së të dhënave.

3. Për interpretimin e nenit 6, paragrafi 1, gërma b) të udhëzimit 2014/41:

1. a) Nëse neni 6, paragrafi 1, gërma b) i udhëzimit 2014/41 bie në kundërshtim me urdhrin evropian për hetime që ka si qëllim transferimin e të dhënave të telekomunikacionit që janë tashmë në zotërim të Shtetit ekzekutues (Franca), në rast se masa e përgjimit të këtij shteti që qëndron në bazë të grumbullimit të të dhënave do të ishte e paligjshme në bazë të së drejtës së Shtetit lëshues (Gjermania) në një rast të brendshëm të ngjashëm.
2. b) në vartësi: nëse kjo gjë vlen të paktën kur Shteti ekzekutues ka bërë përgjimin në territorin e Shtetit lëshues dhe në interes të këtij të fundit.

4. Për interpretimin e nenit 31, paragrafi 1 dhe 3, të udhëzimit 2014/41:

41. a) Nëse një masë e lidhur me aksesin klandestin në aparaturat terminale që kanë si qëllim që të marrin të dhëna në lidhje me komunikimet, me vendndodhjen dhe me komunikimet e një shërbimi komunikimi me internet përbën një përgjim të telekomunikacioneve në bazë te nenit 31 të udhëzimit 2014/41.
42. b) Nëse njoftimi sipas nenit 31, paragrafi 1, i udhëzimit 2014/41 duhet të dërgohet gjithmonë tek një gjykatës dhe nëse kjo gjë vlen të paktën kur, në bazë të së drejtës së Shtetit të njoftuar (Gjermania), masa e parashikuar nga Shteti që bën përgjimin (Franca) mund të urdhërohet vetëm nga një gjykatës, në një rast të brendshëm të ngjashëm.
43. c) Kur neni 31 i udhëzimit 2014/41 ka si qëllim edhe mbrojtjen e të drejtave të cdo përdorues të të shërbimeve të telekomunikacioneve me interes, nëse kjo mbrojtje shtrihet edhe në përdorimin e të dhënave për qëllimet e ushtrimit të veprimit penal në Shtetin e njoftuar (Gjermania) dhe nëse, në rast pohues, ky qëllim është i barasvlefshëm me qëllimin e mëtejshëm për të mbrojtur sovranitetin e Shtetit anëtar të njoftuar.

5) Pasojat juridike të një administrimi provash në shkelje të së drejtës së Bashkimit Evropian

1. a) Nëse ndalimi për përdorimin e elementëve të provës mund të vijë direkt nga parimi i efikasitetit të sanksionuar nga e drejta e Bashkimit Evropian në rastin e provave të marra me anë të një urdhri evropian për hetime në kundërshtim me këtë të drejtë.
2. b) Në rastin e provave të marra me anë të një urdhri evropian për hetime në kundërshtim me të drejtën e Bashkimit Evropian, nëse parimi i ekuivalencës (barazvlefshmërisë) i sanksionuar nga kjo e drejtë sjell një ndalim të përdorimit të elementëve të provës në rast se vendimi mbi të cilin bazohet administrimi i provave në Shtetin ekzekutues nuk mund të merrej në Shtetin lëshues në një rast të brendshëm të ngjashëm dhe nëse provat e mara me anë të kësaj mase kombëtare të paligjshme nuk do të përdoreshin sipas të drejtës së Shtetit lëshues.
3. c) Nëse është në kundërshtim me të drejtën e Bashkimit Evropian, në veçanti me parimin e efikasitetit, fakti që përdorimi në një procedim penal i elementëve të provës, administrimi i të cilëve ishte në kundërshtim me të drejtën e Bashkimit Evropian pikërisht në lidhje me mungesën e një dyshimi për vepër penale, justifikohet, në kuadër të një balancimi të interesave, nga veprat penale të rënda për të cilat është marrë dijeni për herë të parë pas vlerësimit të provave.
4. d) Në vartësi: nëse nga e drejta e Bashkimit Evropian, në veçanti nga parimi i efikasitetit, vjen që shkeljet e kësaj të drejte që janë verifikuar në kuadër të administrimit të provave në një procedim penale kombëtar nuk mund të mbesin totalisht pa pasoja edhe në rastin e veprave penale të rënda dhe për këtë duhet të merren në konsideratë në favor të të pandehurit të paktën në planin e vlerësimit të provave apo të përcaktimit të dënimit.”

Procedimi përpara Gjykatës

55. Gjykatësi i çështjes ka kërkuar që kjo kërkesë paragjyqësore të trajtohet me procedim të përshpejtuar në bazë të nenit 105 të rregullores procedurale të Gjykatës.

56. Në mbështetje të kërkesës së tij, ai vlerëson që procedimi kryesor duhet të trajtohet me urgjencë të veçantë. Faktikisht, nëse është e vërtetë që mandati i arrestit kombëtar i lëshuar në ngarkim të M.N.-së aktualisht nuk ekzekutohet, një zgjatje e procedimit që mund të shmangej dhe mund t’i ngarkohej Shtetit, sidoqoftë mund të sillte si pasojë anullimin e këtij mandat arresti. Gjithashtu, vendimi i Gjykatës ka të bëjë edhe me procedime të shumta të ngjashme që janë duke u zhvilluar.

57. Neni 105, paragrafi 1, i rregullores procedurale përcakton që, me kërkesë të gjykatësit të çështjes ose, në mënyrë të jashtëzakonshme, kryesisht, kur natyra e çështjes kërkon një trajtim të shpejtë të saj, kryetari i Gjykatës, pasi dëgjon gjykatësin relator dhe avokatin e përgjithshëm, mund të vendosë që të bëjë një dërgim paragjyqësor me procedim të përshpejtuar, në anashkalim të dispozitave të kësaj rregulloreje.

58. Në lidhje me këtë, nevojitet që të kujtohet që një procedim i tillë i përshpejtuar përbën një instrument procedural të destinuar për t’ju përgjigjur një situate urgjence të jashtëzakonshme (vendimi datë 21 dhjetor 2021, Randstad Itali, C 497/20, EU:C:2021:1037, pika 37 dhe jurisprudenca e përmendur atje).

59. Në rastin në fjalë, kryetari i Gjykatës ka vendosur, në datën 16 nëntor 2022, pasi dëgjoi gjykatësen relatore dhe avokatin e përgjithshëm, që të mos pranojë kërkesën sipas pikës 55 të këtij vendimi.

60. Në fakt, në rradhë të parë, pasi M.N. nuk është nën një masë privuese të lirisë, fakti që gjykatësi i çështjes është i detyruar që të bëjë gjithçka është e nevojshme për të garantuar një përcaktim të shpejtë të procedimit kryesor, nuk është në vetvete i mjaftueshëm për të justifikuar kërkesën e një procedimi të përshpejtuar në bazë të nenit 105, paragrafi 1, të rregullores procedurale (të shikohen, në këtë drejtim, vendimet e kryetarit të Gjykatës datë 7 tetor 2013, Rabal Cañas, C 392/13, EU:C:2013:877, pika 15, dhe datë 20 shtator 2018, Minister for Justice and Equality, C 508/18 e C 509/18, EU:C:2018:766, pika 13 si edhe vendimi datë 13 korrik 2023, Ferrovienord, C 363/21 e C 364/21, EU:C:2023:563, pika 46).

61. Në rradhë të dytë, rëndësia e çështjeve apo fakti që një numër i konsiderueshëm personash apo situatash juridike janë potencialisht të prekura nga këto çështje nuk përbëjnë, në vetvete, arsye të tilla që të përcaktojnë një urgjencë të jashtëzakonshme, që sidoqoftë është e nevojshme për të justifikuar një trajtim me procedim të përshpejtuar [vendimi i kryetarit të Gjykatës datë 21 shtator 2004, Parlamenti/Këshilli, C 317/04, EU:C:2004:834, pika 11, dhe vendimi datë 21 dhjetor 2023, GN (Arsyeja e refuzimit e bazuar në interesin me të lartë të të miturit), C 261/22, EU:C:2023:1017, pika 30].

62. Megjithatë, kryetari i Gjykatës ka vendosur që kjo çështje do të trajtohej me prioritet, në aplikim të nenit 53, paragrafi 3, i rregullores procedurale.

Për pranimin e kërkesës për një deklarim paragjyqësor (shënim për shqyrtim dhe trajtim paraprak kur interpretimi dhe vlefshmëria e një normative të BE vihet në diskutim)

63. Staatsanwaltschaft Berlin (Prokuroria e Berlinit, Gjermani) dhe qeveri të ndryshme që kanë parashtruar vërejtje përpara Gjykatës vlerësojnë që këto çështje janë të papranueshme, duke qenë në thelb hipotetike apo tepër të përgjithshme, ose që kanë të bëjnë e një vlerësim për fakte apo të normativës kombëtare.

64. Sipas një jurisprudence të qëndrueshme, në kuadër të procedimit të përcaktuar nga neni 267 TFBE, i takon eskluzivisht gjykatësit kombëtar, të cilit i është vënë për shqyrtim mosmarrëveshja dhe që duhet të marrë përsipër përgjegjësinë për vendimin juridik që do të lëshojë, të vlerësojë, nën dritën e rrethanave të veçanta të çështjes, si nevojën për një deklarim paragjyqësor për të qenë në gjendje që të deklarojë vendimin e vet ashtu edhe rëndësia e çështjeve që i parashtron Gjykatës (të shikohet, në këtë drejtim, vendimi datë 16 dhjetor 1981, Foglia, 244/80, EU:C:1981:302, pika 15). Si rrjedhojë, nëse çështjet e ngritura kanë të bëjnë me interpretimin e së drejtës së Bashkimit Evropian, Gjykata, parimisht, është e detyruar të deklarohet (vendimi datë 20 shtator 2022, VD dhe SR, C 339/20 e C 397/20, EU:C:2022:703, pika 56).

65. Gjykata mund të refuzojë deklarimin për një çështje paragjyqësore të ngritur nga një gjykatës kombëtar vetëm atëherë kur rezulton hapur që interpretimi i së drejtës së Bashkimit Evropian që kërkohet nuk ka asnjë lidhje me realitetin efektiv apo me objektin e mosmarrëveshjes kryesore, në rast se problemi është me natyrë hipotetike apo në rastin kur Gjykata nuk vendos për elementët faktikë apo të së drejtës të nevojshëm për të dhënë një përgjigje të duhur për çështjet që i parashtrohen (të shikohen, në këtë drejtim, vendimet datë 15 dhjetor 1995, Bosman, C 415/93, EU:C:1995:463, pika 61, si edhe datë 20 shtator 2022, VD dhe SR, C 339/20 e C 397/20, EU:C:2022:703, pika 57).

66. Në rastin në fjalë, është e vërtetë që nga vendimi për të ridërguar çështjen në gjykim konstatohet që këto shqetësime të gjykatësit të çështjes efektivisht lindin nga e drejta kombëtare dhe që ky gjykatës duhet ende të bëjë këto vlerësime faktike.

67. Megjithatë, nga njëra anë, nga një jurisprudencë e qëndrueshme rezulton që gjykatësit kombëtar janë të lirë të ushtrojnë të drejtën për t’ia referuar çështjen Gjykatës në çdo fazë të procedimit që ata e mendojnë sit ë përshtatshme. Në fakt, zgjedhja e momentit më të duhur për të pyetur Gjykatën me kërkesë paragjyqësore është në kompetencë të tyre eskluzive (të shikohet, në këtë drejtim, vendimi datë 5 korrik 2016, Ognyanov, C 614/14, EU:C:2016:514, pika 17 dhe jurisprudenca e përmendur aty).

68. Nga ana tjetër, nevojitet të konstatohet që çështjet paragjyqësore të ngritura kanë të bëjnë me interpretimin e dispozitave të së drejtës së Bashkimit Evropian qartësisht të identifikuara që, sipas këtij gjykatësi, kushtëzojnë zgjidhjen e procedimit kryesor. Në këto rrethana, duke patur parasysh argumentat e nxjerrë nga Prokuroria e Berlinit dhe nga qeveritë sipas pikës së mësipërme 63 nuk janë të mjaftueshëm për të treguar që del haptazi që ky interpretim nuk ka asnjë lidhje me realitetin efektiv apo me objektin e procedimit kryesor, një përgjigje e Gjykatës për çështjet e ngritura duket e nevojshme për përcaktimin e mosmarrëveshjes në procedimin kryesor.

Për çështjet paragjyqësore (shënim për shqyrtim dhe trajtim paraprak kur interpretimi dhe vlefshmëria e një normative të BE vihet në diskutim)

Për çështjen e parë

69. Me çështjen e parë, gjykatësi i çështjes, në thelb, kërkon nëse neni 2, gërma c) dhe neni 6, paragrafi 1, i udhëzimit 2014/41 duhet të interpretohen në kuptimin që një urdhër evropian për hetime që ka si qëllim dërgimin e provave që janë tashmë në zotërim të autoriteteve kompetente të Shtetit ekzekutues duhet domosdoshmërisht të merret nga një gjykatës kur, në bazë të së drejtës së Shtetit lëshues, në një procedim thjesht të brendshëm në këtë Shtet mbledhja fillestare e këtyre provave duhet të urdhërohet nga një gjykatës.

70. Paraprakisht, nevojitet të konstatohet që, edhe pse neni 6, paragrafi 1, i udhëzimit 2014/41 kontribuon për përcaktimin e kushteve të lëshimit të një urdhri evropian për hetime, ai nuk përcakton natyrën e autoritetit që mund të lëshojë këtë urdhër.

71. Në këtë drejtim, nga neni 1, paragrafi 1, i udhëzimit 2014/41 del në pah që një urdhër evropian për hetime mund të lëshohet në dy raste. Faktikisht ai mund të ketë si objekt, nga njëra anë, realizimin e një apo më shumë veprimeve hetimore specifike në një Shtet tjetër anëtar, me qëllim të administrimit të provave apo, nga ana tjetër, administrimin e provave që tashmë janë në zotërim të autoriteteve kompetente të Shtetit ekzekutues, vlen të themi dërgimin e këtyre provave tek autoritetet kompetente të Shtetit Lëshues. Sidoqoftë, nga ky udhëzim rezulton që një urdhër evropian për hetime duhet të lëshohet apo vleftësohet nga një “autoritet gjyqësor”.

72. Megjithatë, nocioni i “autoritetit gjyqësor” i përdorur në këtë udhëzim nuk është i përcaktuar aty. Nga jurisprudenca e Gjykatës rezulton që nevojitet, në këtë kontekst, të lexohet neni 1, paragrafi 1, i direktivës 2014/41 në dispozitën e kombinuar me nenin 2, gërma c), të kësaj të fundit, e cila përcakton, për qëllimet e kësaj direktive, nocionin e “autoritetit lëshues” [të shikohet, në këtë drejtim, vendimi datë 2 mars 2023, Staatsanwaltschaft Graz (Zyra fiannciare për çështjet penale tatimore të Dyseldorfit), C 16/22, EU:C:2023:148, pikat 27 dhe 28].

73. Në lidhje me këtë, nga formulimi i nenit 2, gërma c), i), e këtij udhëzimi rezulton që kjo dispozitë parashikon shprehimisht që prokurori rezulton ndër autoritetet që, njësoj me gjykatësin, me organin juridik apo me magjistratin hetues, janë konsideruar si një “autoritet lëshues”. E njëjta dispozitë e kushtëzon kualifikimin si “autoritet lëshues” vetëm me kushtin që organi juridik dhe personat që ushtrojnë funksionin e gjykatësit, të magjistratit hetues apo të prokurorit të jenë kompetentë në rastin me interes [vendimi datë 8 dhjetor 2020, Staatsanwaltschaft Wien (Urdhrat e falsifikuar të transfertës bankare), C 584/19, EU:C:2020:1002, pikat 50 dhe 51].

74. Prandaj, në rast se, në bazë të së drejtës së Shtetit lëshues, një prokuror është kompetent, në një rast të ngjashëm të brendshëm në këtë Shtet, për të urdhëruar një veprim hetimor që ka si qëllim dërgimin e provave që janë tashmë në zotërim të autoriteteve kombëtare kompetente, ky i fundit futet në nocionin e “autoritetit lëshues”, në bazë të nenit 2, gërma c), pikat i), të udhëzimit 2014/41, për qëllimet e lëshimit të një urdhri evropian për hetime që ka si qëllim dërgimin e provave që tashmë janë në zotërim të autoriteteve kompetente të Shtetit ekzekutues [të shikohet, për analogji, vendimi datë 8 dhjetor 2020, (Urdhrat e falsifikuar të transfertës bankare), C 584/19, EU:C:2020:1002, pika 52].

75. Nga ana tjetër, kur në bazë të së drejtës së Shtetit lëshues prokurori ështa pa kompetenca për të lëshuar një akt të tillë që ka si qëllim administrimin e provave që tashmë janë në zotërim të autoriteteve kombëtare kompetente – dhe për këtë veçanërisht kur, në një rast të tillë të brendshëm, ky administrim duhet të autorizohet nga një gjykatës për shkak të faktit që ai sjell ndërhyrje të rënda në të drejtat themelore të personit të prekur -, ai nuk mund të konsiderohet si një autoritet lëshues, në bazë të kësaj dispozite [të shikohet, për analogji, vendimi datë 16 dhjetor 2021, Spetsializirana prokuratura (Të dhënat në lidhje me komunikimet dhe me vendndodhjen), C 724/19, EU:C:2021:1020, pika 39].
76. Në rastin në fjalë, qeveria gjermane pretendon që neni 100e, paragrafi 6, pika 1, e StPO-së autorizon dërgimin e provave, në nivel kombëtar, nga një autoritet kombëtar hetimor tek një tjetër. Gjithashtu, kjo bazë juridike, e ndryshme nga ajo që përdoret për grumbullimin fillestar të të dhënave, nuk do të kërkonte që një dërgim i tillë të autorizohej nga një gjykatës. I takon gjykatësit të çështjes që të përcaktojë që është kështu, duke qenë kompetenti i vetëm për të interpretuar të drejtën kombëtare.

77. Nën dritën e të gjitha konsideratave të mësipërme, nevojitet që t’i jepet përgjigje çështjes së parë duke deklaruar që neni 1, paragrafi 6, dhe neni 2, gërma c), i udhëzimit 2014/41 duhet të interpretohen në kuptimin që një urdhër evropian për hetime që ka si qëllim të sigurojë dërgimin e provave që janë tashmë në zotërim të autoriteteve kompetente të Shtetit ekzekutues nuk duhet të miratohet domosdoshmërisht nga një gjykatës kur, në bazë të së drejtës së Shtetit lëshues, në një procedim të njëjtë të brendshëm në këtë Shtet, mbledhja fillestare e këtyre provave duhej të urdhërohej nga një gjykatës, por kompetent për të urdhëruar administrimin e këtyre provave është prokurori.

Për çështjen e dytë dhe të tretë

78. Sipas jurisprudencës së qëndrueshme, në kuadër të bashkëpunimit ndërmjet gjykatësve kombëtare dhe Gjykatës i përcaktuar nga neni 267 TFUE, i takon kësaj të fundit që t’i japë gjykatësit kombëtar një përgjigje të dobishme që i jep mundësinë për të vendosur për mosmarrëveshjen që i është parashtruar. Në këtë prespektivë, i takon Gjykatës, nëse është e nevojshme, që të riformulojë çështjet që i janë parashtruar. Në këtë drejtim, i takon asaj të nxjerrë nga tërësia e elementëve të dhënë nga gjykatësi kombëtar dhe, në veçanti, nga arsyetimi i vendimit për dërgim të çështjes në gjykim, elementët e së drejtës së Bashkimit Evropian që kërkojnë një interpretim, duke mbajtur parasysh objektin e mosmarrëveshjes (të shikohen, në këtë drejtim, vendimet e datës 13 dhjetor 1984, Haug-Adrion, 251/83, EU:C:1984:397, pika 9, si edhe datë 18 maj 2021, Asociaţia «Forumul Judecătorilor din România» e a., C 83/19, C 127/19, C 195/19, C 291/19, C 355/19 e C 397/19, EU:C:2021:393, pika 131).

79. Nën këtë profil, duhet të konstatohet që urdhrat evropianë për hetime objekt i procedimit kryesor kanë të bëjnë me administrimin nga ana e Prokurorisë së përgjithshme të Frankfurtit, nëpërmjet autoriteteve hetimore franceze, të të dhënave të grumbulluara nga telefonat celularë të pajisur me shërbimin EncroChat të përdorur nga përdoruesit gjermanë. Këto të dhëna ishin grumbulluar nga këto autoritete pas marrjes së autorizimit të një gjykatësi francez për marrjen e tyre.

80. Prandaj, situata e parashtruar nga çështja e dytë dhe e e tretë paragjyqësore ka të bëjë, ashtu siç rezulton edhe nga formulimi i këtyre çështjeve, eskluzivisht me hipotezën e dytë sipas nenit 1, paragrafi 1, të udhëzimit 2014/41, ose me lëshimin e një urdhri evropian për hetime për të përfituar dërgimin e provave që tashmë janë në zotërim të autoriteteve kompetente të Shtetit ekzkutues.
81. Në lidhje me këtë, nga kërkesa për deklarim paragjyqësor rezulton që, me çështjen e dytë dhe të tretë, gjykatësi i çështjes bën pyetje për kushtet thelbësore për lëshimin e një urdhri të tillë evropian për hetime të parashikuar në nenin 6, paragrafi 1, gërmat a) dhe b), të udhëzimit 2014/41, në kontekstin specifik në të cilin autoritetet e Shtetit anëtar kanë grumbulluar të dhënat nga telefonat celularë që lejojnë një komunikim të koduar nga pika në pikë, falë një softueri të veçantë dhe një hardueri të ndryshuar.

82. Kështu, me çështjen e dytë, gërma a), ky gjykatës kërkon nëse, për qëllimet e përmbushjes së kërkesave të nevojës dhe të proporcionalitetit sipas nenit 6, paragrafi 1, gërma a) të udhëzimit 2014/41, lëshimi i një urdhri evropian për hetime që ka si qëllim dërgimin e provave që tashmë janë në zotërim të autoriteteve kompetente të Shtetit ekzekutues duhet të varet, në veçanti, nga ekzistenca e indicjeve konkrete për një vepër penale të rëndë, në ngarkim të cilitdo personi me interes, në momentin kur miratohet ky urdhër evropian për hetime ose nëse në lidhje me këtë janë të mjaftueshme indicjet në lidhje me ekzistencën e veprave penale të shumta të kryera nga persona ende të pa identifikuar.

83. Me çështjen e tij të dytë, gërma b), ky gjykatës kërkon, gjithashtu, nëse parimi i proporcionalitetit, nën dritën e së drejtës për një proces të barabartë, bie në kundërshtim me lëshimin e një urdhri evropian për hetime në rast se tërësia e të dhënave të marra nëpërmjet masës së përgjimit nuk mund të verifikohet për shkak të karakterit të rezervuar të bazave teknike që kanë lejuar zbatimin e kësaj mase dhe, për këtë arsye, i pandehuri mund të mos jetë në gjendje që të zhvillojë me efikasitet vërejtjet e veta në lidhje me këto të dhëna gjatë procedimit penal të mëpasshëm.

84. Përsa i përket nenit 6, paragrafi 1, gërma b) i udhëzimit 2014/41, gjykatësi i çështjes pyet, me çështjen e tretë, gërma a), dhe b), nëse – në përgjithësi ose, të paktën, atje ku këto të dhëna janë grumbulluar nga autoritetet kompetente të Shtetit ekzekutues në territorin e Shtetit lëshues dhe në interes të këtij të fundit – lëshimi i një urdhri evropian për hetime që ka si qëllim dërgimin e provave që tashmë janë në zotërim të autoriteteve kompetente të Shtetit ekzekutues i nënshtrohen të njëjtave kushte thelbësore të aplikuara, në Shtetin lëshues, në fushën e grumbullimit të këtyre provave në një rast të ngjashëm të brendshëm.

85. Pasi u parashtrua kjo, nevojitet të merret në konsideratë që, me çështjen e dytë dhe të tretë, që duhet të shqyrtohen bashkarisht, gjykatësi i çështjes kërkon, në thelb, nëse, dhe mundësisht me cilat kushte, neni 6, paragrafi 1, i udhëzimit 2014/41 bie në kundërshtim me faktin që një prokuror të marrë një urdhër evropian për hetime që ka si qëllim dërgimin e provave që janë tashmë në zotërim të autoriteteve të Shtetit ekzekutues, në rast se këto prova janë administruar nga ana e këtyre autoriteteve, në territorin e Shtetit lëshues, në vijim të përgjimeve të telekomunikacioneve të të gjithë përdoruesve të telefonave celularë që lejojnë një komunikim të koduar nga pika në pikë, falë një softueri të veçantë dhe një hardueri të ndryshuar.

86. Në lidhje me këtë, duhet të kujtohet që udhëzimi 2014/41 ka si objekt, ashtu siç rezulton nga postulatet nga 5 deri tek 8, që të zëvendësojë kuadrin fragmentar dhe të ndërlikuar ekzistues në fushën e administrimit të provave në çështjet penale që kanë përmasë transkufitare dhe që, me anë të krijimit të një sistemi të thjeshtuar dhe më efikas të bazuar në një instrument të vetëm të quajtur “urdhri evropian për hetime”, ka tendencën që të lehtësojë dhe të përshpejtojë bashkëpunimin gjyqësor me qëllim për të kontribuar në realizimin e objektivit të vendosur nga Bashkimi Evropian për t’u shndërruar në një hapësirë lirie, sigurie dhe drejtësie, duke u bazuar në nivelin e lartë të besimit që duhet të ekzistojë mes Shteteve anëtare [vendimi datë 8 dhjetor 2020, Staatsanwaltschaft Wien (Urdhrat e falsifikuar të transfertave bankare), C 584/19, EU:C:2020:1002, pika 39].

87. Në përputhje me nenin 6, paragrafet 1 dhe 2, të udhëzimit 2014/41, lëshimi i një urdhri evropian për hetime varet nga bashkëprania e dy kushteve kumulative, respektimi i të cilave verifikohet nga autoriteti lëshues. Nga njëra anë, në bazë të këtij neni 6, paragrafi 1, gërma a) ky autoritet duhet të vërtetojë që lëshimi i një urdhri evropian për hetime është i nevojshëm dhe në proporcion për qëllimet e procedimit në bazë të nenit 4 të këtij udhëzimi, duke mbajtur parasysh të drejtat e personit nën hetim apo të personit të pandehur. Nga ana tjetër, në bazë të këtij neni 6, paragrafi 1, gërma b), ky autoritet duhet të verifikojë që veprimi apo veprimet hetimore të kërkuara në urdhrin evropian për hetime mund të lëshoheshin me të njëjtat kushte në një rast të ngjashëm të brendshëm.

88. Për këtë, neni 6, paragrafi 1, gërma a, i udhëzimit 2014/41 kërkon që të bëhet një kontroll për nevojën dhe proporcionalitetin e lëshimit të urdhrit evropian për hetime duke ju referuar qëllimeve të procedimeve sipas nenit 4 të këtij udhëzimi. Ky nen i fundit, që përcakton llojet e procedimeve për të cilat mund të lëshohet një urdhër evropian për hetime, parashikon, në pikën a), që një urdhër i këtij lloji mund të lëshohet “në lidhje me një procedim penale të nisur nga një autoritet gjyqësor, ose që mund të ngrihet përpara tij, në lidhje me një fakt të paligjshëm penal në bazë të së drejtës kombëtare të Shtetit lëshues”. Meqenëse kjo dispozitë i bën referim të drejtës së Shtetit lëshues, karakteri i nevojshëm dhe proporcional i lëshimit të këtij urdhri duhet të vlerësohet vetëm nën dritën e kësaj të drejte.

89. Në lidhje me këtë, duke mbajtur parasysh pyetjet e gjykatësit të çështjes të sjella në kujtesë në pikat 82 dhe 83, duhet të saktësojmë, nga njëra anë, që neni 6, paragrafi 1, gërma a, i udhëzimit 2014/41 nuk kërkon që lëshimi i një urdhri evropian për hetime që ka si qëllim dërgimin e provave që janë tashmë në zotërim të autoriteteve kompetente të Shtetit ekzekutues të varet domosdoshmërisht nga ekzistenca e një prezumimi për vepër penale të rëndë të bazuar në fakte konkrete, në ngarkim të cilitdo personi me interes, në momentin kur lëshohet ky urdhër evropian për hetime, në rast se kjo kërkesë nuk vjen nga e drejta e Shtetit lëshues.

90. Nga ana tjetër, kjo dispozitë nuk bie në kundërshtim me lëshimin e një urdhri evropian për hetime, as kur tërësia e të dhënave të marra nëpërmjet masës së përgjimit nuk mund të verifikohet për shkak të karakterit të fshehtë të bazave teknike që kanë dhënë mundësi për zbatimin e kësaj mase, mjafton që të garantohet e drejta për një proces të barabartë gjatë procedimit penal të mëpasshëm. Në fakt, tërësia e provave të dërguara, në linjë parimore, mund të vlerësohet vetëm në momentin kur autoritetet kompetente vendosin efektivisht për provat për të cilat bëhet fjalë dhe jo në fazën përpara lëshimit të urdhrit evropian për hetime.

91. Gjithashtu, nga formulimi i nenit 6, paragrafi 1, gërma b) i udhëzimit 2014/41, si edhe nga dallimi i bërë në nenin 1, paragrafi 1, të këtij udhëzimi, të përmendur në pikën 68 të mësipërme, rezulton që, në hipotezën kur “veprimi apo veprimet hetimore të kërkuara në [urdhrin evropian për hetime]” konsiston në administrimin e provave që janë tashmë në zotërim të autoriteteve kompetente të Shtetit ekzekutues, vlen të themi në dërgimin e këtyre provave tek autoritetet kompetente të Shtetit lëshues, ky urdhër mund të lëshohet vetëm me kusht që ky dërgim të mund të vendosej “me të njëjtat kushte në një rast të ngjashëm të brendshëm”.

92. Duke përdorur termat “me të njëjtat kushte” dhe “një një rast të ngjashëm të brendshëm”, neni 6, paragrafi 1, gërma b), i udhëzimit 2014/41 e lë në vartësi vetëm të drejtës së Shtetit lëshues përcaktimin e kushteve specifike të kërkuara për lëshimin e një urdhri evropian për hetime.

93. Vjen si rrjedhojë që, në rast se një autoritet lëshues ka si qëllim që të administrojë provat që tashmë janë në zotërim të autoriteteve kompetente të Shtetit ekzekutues, ky autoritet duhet të vërë një urdhër evropian për hetime në vartësi të respektimit të të gjitha kushteve të parashikuara nga e drejta e Shtetit të vet anëtar për një rast të ngjashëm të brendshëm,

94. Kjo do të thotë që ligjshmëria e një urdhri evropian për hetime si ato për të cilat bëhet fjalë në procedimin kryesor, që ka si qëllim dërgimin e të dhënave që tashmë janë në zotërim të autoriteteve kompetente të Shtetit ekzkeutues të përshtatshme për të dhënë informacione për komunikimet e bëra nga një përdorues i një telefoni celular që lejojnë një komunikim të koduar nga pika në pikë, falë një softueri të veçantë dhe një hardueri të ndryshuar, i nënshtrohet të njëjtave kushte të aplikueshme, nëse nevojitet, për dërgimin e këtyre të dhënave në një situatë të ngjashme të brendshme në Shtetin lëshues.

95. Si rrjedhojë, nëse e drejta e Shtetit lëshues, këtë dërgim e lë në vartësi të ekzistencës së indicjeve konkrete të kryerjes së veprave penale të rënda nga ana e të pandehurit apo të pranueshmërisë së provave që përbëhen nga të dhënat për të cilat bëhet fjalë, marrja e një urdhri evropian për hetime i nënshtrohet të gjitha këtyre kushteve.

96. Nga ana tjetër, neni 6, paragrafi 1, gërma b) i udhëzimit 2014/41 nuk kërkon – as në një situatë si ajo në fjalë në procedimin kryesor, në të cilën të dhënat në fjalë janë mbledhur nga autoritetet kompetente të Shtetit ekzekutues në territorin e Shtetit lëshues dhe në interes të këtij të fundit – që lëshimi i një urdhri evropian për hetime që ka si qëllim dërgimin e provave që tashmë janë në zotërim të autoriteteve kompetente të Shtetit Ekzekutues t’i nënshtrohet të njëjtave kushte thelbësore të aplikueshme, në Shtetin lëshues, në fushën e mbledhjes së këtyre provave.

97. Është e vërtetë që neni 6, paragrafi 1, gërma b) e direktivës 2014/41 ka si qëllim që të shmangë anashkalimin e normativave dhe të garancive të parashikuara nga e drejta e Shtetit lëshues. Megjithatë, në rastin në fjalë, nuk rezulton që kjo mbledhje dhe ky dërgim, me anë të një urdhri evropian për hetime, i provave të mbledhura kështu të ketë patur si objekt apo si efekt një anashkalim të tillë, rrethanë që i takon gjykatësit të çështjes që ta verifikojë.

98. Gjithashtu, në udhëzimin 2014/41, në mungesë të çdo normative që bën të ndryshojë regjimin e aplikueshëm me një urdhër evropian për hetime që ka si qëllim dërgimin e provave që tashmë janë në zotërim të autoriteteve kompetente të Shtetit ekzekutues në funksion të vendit në të cilin këto prova janë mbledhur, rrethana që, në rastin në fjalë, Shteti ekzekutues ka marrë masat për këtë mbledhje në territorin e Shtetit lëshues dhe në interes të këtij të fundit, është e parëndësishme, në lidhje me këtë.

99. Gjithashtu, duhet kujtuar që, ashtu siç del në pah në veçanti nga postulatet 2, 6 dhe 19 të udhëzimit 2014/41 urdhri evropian për hetime është një instrument që futet në bashkëpunimin gjyqësor në fushën penale sipas nenit 82, paragrafi 1, TFUE, i cili bazohet në parimin e njohjes së ndërsjelltë të vendimeve penale dhe vendimeve gjyqësore. Tani mirë, ky parim, që përbën “gurin e themelit” të bashkëpunimit gjyqësor në fushën penale, nga ana e vet bazohet në besimin e ndërsjelltë si edhe në prezumimin përkatës që Shtetet e tjera anëtare respektojnë të drejtën e Bashkimit Evropian dhe, në veçanti, të drejtat themelore [vendimi datë 8 dhjetor 2020, Staatsanwaltschaft Wien (Udhrat e falsifikuar për transferta bankare), C 584/19, EU:C:2020:1002, pika 40].

100. Vjen si rrjedhojë që, në rast se me anë të një urdhri evropian për hetime autoriteti lëshues ka si qëllim që të marrë transmetimin e provave që tashmë janë në zotërim të autoriteteve kompetente të Shtetit ekzekutues, ky autoritet nuk është i autorizuar që të kontrollojë rregullsinë e procedimit me të cilin Shteti anëtar ekzekutues ka mbledhur provat për të cilat ai kërkon transmetimin. Në veçanti, një interpretim i kundërt i nenit 6, paragrafi 1, i kësaj direktice do të çonte në praktikë në një sistem më të ndërlikuar dhe më pak efikas, që do të dëmtonte objektivin e arritur nga kjo direktivë.

101. Gjithashtu duhet të nënvizohet që direktiva 2014/41 garanton një kontroll juridik në respektim të të drejtave themelore të personave të prekur.

102. Nga njëra anë, neni 14, paragrafi 1, i direktivës 2014/41 u imponon Shteteve anëtare që të marrin masa me qëllim që mjetet e kundërshtimit të barazvlefshme me ato të disponueshme në një rast të ngjashëm të brendshëm të jenë të aplikueshme në veprimet hetimore të kërkuara në urdhrin evropian për hetime. Tani, në këtë kontekst, i takon organit juridik kompetent që të kontrollojë respektimin e kushteve të lëshimit të një urdhri të tillë, të cilat janë përcaktuar në nenin 6, paragrafi 1, i kësaj direktive dhe që kujtohen në pikat nga 87 deri në 95 të këtij vendimi.

103. Si rrjedhojë, nëse administrimi i provave që tashmë janë në zotërim të autoriteteve kompetente të një Shteti tjetër anëtar duhet të paraqitet jo në proporcion për qëllimet e procedimeve penale të nisura në ngarkim të të interesuarit në Shtetin lëshues, për shembull në lidhje me shkeljet e rënda të të drejtave themelore të këtij të fundit, ose është marrë në shkelje të regjimit juridik të aplikueshëm në një rast të ngjashëm të brendshëm, organi juridik i përfshirë në rekurs kundër urdhrit evropian për hetime që vendosën këtë dërgimin, duhet të nxjerrë pasojat që imponohen në bazë të së drejtës kombëtare.

104. Nga ana tjetër, neni 14, paragrafi 7, i direktivës 2014/41 u imponon Shteteve anëtare që të sigurojnë që, në procedimin penal të nisur në Shtetin lëshues, të respektohen të drejtat e mbrojtjes dhe të garantohet një proces i drejtë në vlerësimin e provave të administruara nëpërmjet një urdhri evropian për hetime.

105. Tani, përsa i përket veçanërisht të drejtës për një proces të barabartë, duhet të kujtojmë në veçanti që një organ juridik, në rast se e konsideron që një palë nuk është në gjendje që të bëjë me efikasitet vërejtjet e veta në lidhje me një element prove të përshtatshëm për të ndikuar në mënyrë të rëndësishme në vlerësimin e fakteve, duhet të konstatojë një shkelje të së drejtës për një proces të barabartë dhe të përjashtojë këtë mjet prove me qëllim që të shmangë një shkelje të këtij lloji [të shikohet, në këtë drejtim, vendimi datë 2 mars 2021, Prokuratuur (Kushtet e aksesit në të dhënat në lidhje me komunikimet elektronike) C 746/18, EU:C:2021:152, pika 44].

106. Në konsideratë të arsyetimit të paraqitur më sipër, nevojitet që t’u jepet përgjigje pyetjes së dytë dhe të tretë duke deklaruar që neni 6, paragrafi 1, i direktivës 2014/41 duhet të interpretohet në kuptimin që ai nuk bie në kundërshtim me faktin që një prokuror të marrë një urdhër evropian për hetime që ka si qëllim të marrë transmetimin e provave që tashmë janë në zotërim të autoriteteve kompetente të Shtetit ekzekutues, në rast se këto prova janë administruar nga ana e këtyre autoriteteve, në territorin e Shtetit lëshues, në vijim të përgjimeve të telekomunikimeve të tërësisë së përdoruesve të telefonave celularë që lejojnë një komunikim të shifruar nga pika në pikë, falë një softëeri të veçantë dhe një hardëeri të ndryshuar, mjafton që ky urdhër evropian për hetime të respektojë të gjitha kushteve që mund të parashikohen nga e drejta e Shtetit lëshues për transmetimin e këtyre provave në një rast të ngjashëm të brendshme në këtë Shtet.

Për çështjen e katërt, gërmat a) dhe b)

107. Me çështjen e katërt, gërmat a) dhe b), gjykatësi i çështjes, në thelb, kërkon nëse neni 31 i direktivës 2014/41 duhet të interpretohet në kuptimin që një masë e lidhur me pergjimin në aparaturat terminale që ka si qëllim nxjerrjen e të dhënave në lidhje me trafikun, vendndodhjen dhe me komunikimet e një shërbimi komunikimi të bazuar në internet, përbën një “përgjim të telekomunikimeve”, në bazë të këtij neni, që duhet t’i njoftohet një gjykatësi të Shtetit anëtar në territorin e të cilit gjendet personi nën hetim.

108. Neni 31, paragrafi 1, i kësaj direktive parashikon hipotezën në të cilën autoriteti kompetent i një Shteti anëtar, për qëllimet e realizimit të një veprimi hetimor, ka autorizuar përgjimin e telekomunikimeve të një personi adresa e komunikimit të të cilit përdoret në territorin e një Shteti tjetër anëtar ndihma teknike e të cilit nuk është e nevojshme për të bërë këtë përgjim. Në këtë hipotezë, Shteti i parë i këtyre shteteve anëtare, i quajtur “Shteti anëtar i përgjimit”, duhet t’ia njoftojë këtë përgjim autoritetit kompetent të shtetit të dytë të këtyre Shteteve anëtare, të quajtur “Shteti anëtar i njoftuar”.

109. Në rradhë të parë, përsa i përket nocionit të “telekomunikacioneve” të përdorur në këtë dispozitë, nevojitet që të kujtohet që, sipas një jurisprudence të qëndrueshme, nga nevoja për të garantuar si aplikimin e njëjtë të së drejtës së Bashkimit Evrppian ashtu edhe parimin e barazisë vjen që termat e një dispozite të së drejtës së Bashkimit Evropian, e cila nuk përmban asnjë referim të shprehur të drejtës së Shteteve anëtare për qëllimet e përcaktimit të kuptimit të vet ndhe të përmasave të veta, normalisht duhet të jenë objekt, në të gjithë Bashkimin Evropian, i një interpretimi të pavarur dhe të njëjtë, që duhet të bëhet duke patur parasysh jo vetëm formulimin e saj, por edhe kontekstin e saj dhe objektivat e arritura nga normativa tek e cila ajo bën pjesë [të shikohen, në këtë drejtim, vendimet datë 18 janar 1984, Ekro, 327/82, EU:C:1984:11, pika 11, dhe të datës 8 dhjetor 2020, Staatsanwaltschaft Wien (Urdhrat e falsifikuar të transfertave bankare), C 584/19, EU:C:2020:1002, pika 49].

110. Duke patur parasysh faktin që asnjë dispozitë e direktivës 2014/41 nuk përmban një përcaktim të nocionit të “telekomunikimeve” të përdorur në nenin 31, paragrafi 1, të kësaj direkive, as një referim të shprehur të së drejtës së Shteteve anëtare për të përcaktuar kuptimin dhe përmasat e këtij Nocioni, duhet të konsiderohet që kjo dispozitë duhet të marrë një interpretim të pavarur dhe të njëjtë në të drejtën e Bashkimit Evropian, në përputhje me metodologjinë e kujtuar në pikën e mësipërme.

111. Së pari, në lidhje me formulimin e nenit 31, paragrafi 1, të direktivës 2014/41, termi “telekomunikime” i referohet tërësisë së procedimeve për transmetimin e informacioneve në distancë, në kuptimin e tij të zakonshëm.

112. Së dyti, përsa i përket kontekstit në të cilin futet neni 31, paragrafi 1, i direktivës 2014/41, nevojitet që të konstatohet që paragrafi 2 i këtoj neni parashikon që njoftimi sipas paragrafit 1 të këtij neni të bëhet duke përdorur formularin sipas shtojcës C të kësaj direktive. Po, nën zërin “Objekti i përgjimit”, pika B, III, të kësaj shtojce përmendet si numri i telefonit si asdresa e protokollit internet (“numri IP”) ose madje një adresë e postës elektronike. Kuptimi i gjerë i termit “telekomunikime”, gjithashtu, konfirmohet nga neni 31, paragrafi 3, i direktivës 2014/41, i cili përmend “rezultatet” e përgjimit, në mënyrë të padiferencuar.

113. Së treti, në lidhje me objektivin e nenit 31, të direktivës 2014/41, nga postulati 30 i kësaj të fundit rezulton që mundësitë për të bashkëpunuar mbi bazën e kësaj direktive në fushën e përgjimeve të telekomunikimeve nuk duhet të kufizohen me përmbajtjen e telekomunikimeve, por duhet edhe të kenë të bëjnë me mbledhjen e të dhënave në lidhje me trafikun dhe me vendndodhjen që u asocohet këtyre telekomunikimeve.

114. Nga kjo vjen që pergjimi në aparaturat terminale që ka si qëllim nxjerrjen e të dhënave të komunikimit, por edhe të të dhënave në lidhje me trafikun apo me vendndodhjen, duke filluar nga një shërbim komunikimi të bazuar në Internet përbën një “përgjim të telekomunikimeve” në bazë të nenit 31 të direktivës 2014/41.

115. Në rradhë të dytë, përsa i përket autoritetit të cilit duhet t’i dërgohet njoftimi i parashikuar nga ky nen, së pari nga formulimi i nenit 31, paragrafi 1, i kësaj direktive rezulton që legjislatori i Bashkimit Evropian është kufizuar që t’ia referojë “autoritetit kompetent të Shtetit anëtar të njoftuar”, pa saktësuar natyrën, administrative apo juridike, që ky autoritet duhet të ketë apo funksionet e këtij të fundit.

116. Së dyti, nga njëra anë, nevojitet gjithashtu të konstatohet që ky autoritet nuk futet ndër informacionet, e listuara në nenin 33 të direktivës 2014/41, që Shtetit anëtare duhet t’i komunikojnë Komisionit Evropian. Nga ana tjetër, siç rezulton nga formulari sipas shtojcës C të kësaj direktive, që, siç është paraqitur në pikën e mësipërme 12, duhet të përdoret për të njoftuar “përgjimin e telekomunikimeve”, në bazë të nenit 31, paragrafi 1, të kësaj direktive, udhëzimi i vetëm që duhet të jepet për këtë çështje në këtë formular është “Shteti anëtar i njoftuar”.

117. Vjen si rrjedhojë që i takon secilit Shtet anëtar që të caktojë autoritetin kompetent për të marrë njoftimin sipas nenit 31, paragrafi 1, të direktivës 2014/41. Në rastin kur Shteti anëtar i përgjimit nuk është në gjendje që të identifikojë autoritetin kompetente të Shtetit anëtar të njoftuar, ky njoftim mund t’i dërgohet çdo autoriteti të Shtetit anëtar të njoftuar që Shteti anëtar i përgjimit e konsideron të duhur për këtë qëllim.

118. Në lidhje me këtë, nevojitet megjithatë të saktësohet që autoriteti kompetent në bazë të nenit 31, paragrafi 1, i direktivës 2014/41, në bazë të nenit 31, paragrafi 3, të kësaj directive, mund të komunikojë që përgjimi nuk mund të bëhet ose që duhet të mbyllet në rast se përgjimi nuk pranohet në një rast të ngjashëm të brendshëm. Vjen si rrjedhojë që, nëse autoriteti që merr njoftimin nuk është autoriteti kompetent në bazë të së drejtës së Shtetit anëtar të njoftuar, ky autoritet i parë duhet t’ia transmetojë kryesisht njoftimin autoritetit kompetent, me qëllim për të garantuar efektin e dobishëm të nenit 31 të direktivës 2014/41.

119. Nën dritën e të gjitha konsideratave të mësipërme, nevojitet që t’i jepet përgjigje çështjes së katërt, gërmat a) dhe b), duke deklaruar që neni 31 i direktivës 2014/41 duhet të interpretohet në kuptimin që një masë e lidhur me pergjimin në aparaturat terminale, që ka si qëllim nxjerrjen e të dhënave në lidhje me trafikun, me vendndodhjen dhe me komunikimet e një shërbimi komunikimi të bazuar në Internet, përbën një “përgjim të telekomunikimeve”, në bazë të këtij neni, që duhet t’i njoftohet autoritetit të caktuar për këtë qëllim nga Shteti anëtar në territorin e të cilit gjendet personi nën hetim. Në rastin kur Shteti anëtar i përgjimit nuk është në gjendje që të identifikojë autoritetin kompetent të Shtetit anëtar të njoftuar, ky njoftim mund t’i dërgohet çdo autoriteti të Shtetit anëtar të njoftuar që Shteti anëtar i përgjimit e konsideron të përshtatshëm për këtë qëllim.

Për çështjen e katërt, gërma c)

120. Me këtë çështjen e katërt, gërma c), gjykatësi i çështjes, në thelb, kërkon nëse neni 31 i direktivës 2014/41 duhet të interpretohet në kuptimin që ai ka si qëllim të mbrojë të drejtat e përdoruesve të prekur nga një masë “përgjimi të telekomunikimeve”, në bazë të këtij neni, dhe që kjo mbrojtje shtrihet në përdorimin e të dhënave të mbledhura kështu në kuadër të procedimeve penale të nisur në Shtetin anëtar të njoftuar.

121. Para së gjithash, ndryshe nga “përgjimi i telekomunikimeve me ndihmën teknike të një Shteti tjetër anëtar”, të rregulluar nga neni 30 i direktivës 2014/41, “përgjimi i telekomunikimeve” sipas nenit 31 të kësaj direktive, pra ajo që nuk ka nevojë për ndihmën teknike të Shtetit anëtar në territorin e të cilit gjendet personi nën hetim, nuk është objekt i një urdhri evropian për hetime. Vjen si rrjedhojë që kushtet e ndryshme dhe garancitë që kufizojnë një urdhër të tillë nuk janë të aplikueshme për këtë përgjim.

122. Gjithashtu, ashtu siç është konstatuar në pikën e mësipërme 118, nga formulimi i nenit 31, paragrafi 3, direktiva 2014/41 rezulton që, nëse, në një rast të brendshëm të ngjashëm, përgjimi nuk është pranuar, autoriteti kompetent i Shtetit anëtar të njoftuar mund të njoftojë autoritetin kompetent të Shtetit anëtar të përgjimit që ky përgjim nuk mund të bëhet ose që duhet të mbyllet ose edhe që të dhënat e përgjuara nuk mund të përdoren apo mund të përdoren vetëm me kushtet e specifikuara nga ai.

123. Përdorimi i foljes “mund” në këtë dispozitë kërkon që Shteti anëtar i njoftuar ka një tagër që futet në diskrecionin e autoritetit kompetent të këtij shteti, dhe ushtrimi i kësaj tagre duhet të justifikohet nga fakti që një përgjim i ngjashëm nuk do të autorizohej në një rast të ngjashëm të brendshëm.

124. Pra, neni 31 i direktivës 2014/41 ka si qëllim jo vetëm të garantojë respektimin e sovranitetit të Shtetit anëtar të njoftuar, por edhe të sigurojë që niveli i mbrojtjes i garantuar në këtë Shtet anëtar në fushën e përgjimeve të telekomunikimeve të mos dëmtohet. Për këtë, duke qenë se përgjimet telefonike përbëjnë një ndërhyrje në të drejtën për respektimin e jetës private dhe të komunikimeve, të sanksionuar nga neni 7 i Kartës, të personit nën hetim (të shikohet, në këtë drejtim, vendimi datë 17 janar 2019, Dzivev e a., C 310/16, EU:C:2019:30, pika 36), duhet të konsiderohet që neni 31 i direktivës 2014/41 synon gjithashtu të mbrojë të drejtat e personave të prekur nga një masë e këtij lloji, qëllim që shtrihet në përdorimin e të dhënave për qëllimet e ushtrimit të veprimit penal në Shtetin anëtar të njoftuar.

125. Nën dritën e tërësisë së arsyeve të mësipërme, nevojitet që t’i jepet përgjigje çështjes së katërt, gërma c), duke deklaruar që neni 31 i direktivës 2014/41 duhet të interpretohet në kuptimin që ai synon edhe të mbrojë të drejtat e përdoruesve të prekur nga një masë “përgjimi të telekomunikimeve”, në bazë të këtij neni.

Për çështjen e pestë

126. Me çështjen e pestë, gjykatësi i çështjes, në thelb, kërkon nëse parimi i efikasitetit i imponon gjykatësit penal kombëtar, në kuadër të një procedimi penal të filluar në ngarkim të një personi të dyshuar për akte kriminaliteti, të përjashtojë informacionet dhe elementët e provës që janë marrë në shkelje të udhëzimeve të së drejtës së Bashkimit Evropian.

127. Paraprakisht, nga njëra anë, duhet thënë që nevojitet që t’i jepet përgjigje kësaj çështje vetëm për hipotezën në të cilën gjykatësi i çështjes arrin në përfundimin që urdhrat evropianë për hetime janë lëshuar në mënyrë të paligjshme, mbi bazën e përgjigjeve të çështjeve paragjyqësore nga e para në të katrën.

128. Nga ana tjetër, në gjendjen aktuale të së drejtës së Bashkimit Evropian, në linjë parimore, i takon vetëm të drejtës kombëtare të përcaktojë normativat në lidhje me pranueshmërinë dhe me vlerësimin, në kuadër të një procedimi penal, të informacioneve dhe të elementëve të provës që janë marrë me mënyra në kundërshtim me të drejtën e Bashkimit Evropian (të shikohet, në këtë drejtim, vendimi datë 6 tetor 2020, La Quadrature du Net e a. (C 511/18, C 512/18 e C 520/18, EU:C:2020:791, pika 222).

129. Faktikisht, sipas një jurisprudence të qëndrueshme, në mungesë të një normative të Bashkimit Evropian në këtë fushë, i takon rendit juridik të brendshëm të secilit Shtet anëtar, në bazë të parimit të pavarësisë procedurale, të përcaktojë mënyrat procedurale të rekurseve që kanë si qëllim të garantojnë mbrojtjen e të drejtave që u takojnë individëve të veçantë në bazë të së drejtës së Bashkimit Evropian, megjithatë me kusht që ato të mos jenë më pak të favorshme në krahasim me ato në lidhje me situata të ngjashme që u nënshtrohen të drejtës së brendshme (parimi i ekuivalencës) dhe që në praktikë nuk e bëjnë të pamundur apo e bëjnë shumë të vështirë ushtrimin e të drejtave të dhëna nga e drejta e Bashkimit Evropian (parimi i efikasitetit) (të shikohen, në këtë drejtim, vendimet datë 16 dhjetor 1976, Rewe-Zentralfinanz e Rewe-Zentral, 33/76, EU:C:1976:188, pika 5, dhe datë 6 tetor 2020, La Quadrature du Net e a., C 511/18, C 512/18 e C 520/18, EU:C:2020:791, pika 223).

130. Pasi u parashtrua kjo, siç rezulton nga pikat 104 dhe 105 të këtij vendimi, nuk mund të injorohet që neni 14, paragrafi 7, i direktivës 2014/41 u imponon shprehimisht Shteteve anëtare që të garantojnë, me përjashtim të aplikimit të normativave procedurale kombëtare, që, në një procedim penal në Shtetin lëshues, të respektohen të drejtat e mbrojtjes dhe të garantohet një proces i drejtë në vlerësimin e provave të marra me anë të një urdhri evropian për hetime, gjë që sjell që duhet të përjashtohet nga procedimi penal një element prove mbi të cilin njëra palë nuk është në gjendje që të bëjë me efikasitet vërejtjet e veta.

131. Nën dritën e të gjitha arsyeve të mësipërme, nevojitet që t’i jepet përgjigje çështjes së pestë duke deklaruar që neni 14, paragrafi 7, i direktivës 2014/14 duhet të interpretohet në kuptimin që ai i imponon gjykatësit penal kombëtar që në kuadër të një procedimi penal të filluar në ngarkim të një personi të dyshuar për vepra kriminaliteti, të përjashtojë informacionet dhe elementët e provës nëse ky person nuk është në gjendje që të bëjë me efikasitet vërejtjet e veta mbi këto informacione dhe elementë prove dhe këto të fundit të jenë të përshtatshme për të ndikuar në mënyrë të rëndësishme në vlerësimin e fakteve.

Për shpenzimet

132. Ndaj palëve në procedimin penal kjo çështje përbën një ballafaqim të ngritur përpara gjykatësit kombëtar, të cilit i takon të vendosë për shpenzimet. Shpenzimet e bëra nga subjekte të tjerë për të paraqitur vërejtjet në Gjykatë nuk mund të sjellin rimbursim.

Për këto arsye, Gjykata (Dhoma e Madhe) deklaron:

1. Neni 1, paragrafi 1, dhe neni 2, gërma c), e direktivës 2014/41/BE të Parlamentit Evropian dhe të Këshillit, datë 3 prill 2014, në lidhje me urdhrin evropian për hetime penale,

Duhet të interpretohen në kuptimin që:

një urdhër evropian për hetime që ka si qëllim të marrë dergimin e provave që janë tashmë në zotërim të autoriteteve kompetente të Shtetit ekzekutues nuk duhet të miratohet domosdoshmërisht nga një gjykatës kur, në bazë të së drejtës së Shtetit lëshues, në një procedim të njëjtë të brendshëm në këtë Shtet, mbledhja fillestare e këtyre provave duhej të urdhërohej nga një gjykatës, por kompetent për të urdhëruar administrimin e këtyre provave është prokurori.

2. Neni 6, paragrafi 1, i direktivës 2014/41

Duhet të interpretohet në kuptimin që:

ai nuk bie në kundërshtim me faktin që një prokuror të marrë një urdhër evropian për hetime që ka si qëllim të marrë transmetimin e provave që tashmë janë në zotërim të autoriteteve kompetente të Shtetit ekzekutues, në rast se këto prova janë administruar nga ana e këtyre autoriteteve, në territorin e Shtetit lëshues, në vijim të përgjimeve të telekomunikimeve të tërësisë së përdoruesve të telefonave celularë që lejojnë një komunikim të shifruar nga pika në pikë, falë një softweri të veçantë dhe një hardweri të ndryshuar, mjafton që ky urdhër evropian për hetime të respektojë të gjitha kushteve që mund të parashikohen nga e drejta e Shtetit lëshues për dergimin e këtyre provave në një rast të ngjashëm brenda në këtë Shtet.

3. Neni 31, i direktivës 2014/41

Duhet të interpretohet në kuptimin që:

një masë e lidhur me pergjimin në aparaturat terminale, që ka si qëllim nxjerrjen e të dhënave në lidhje me trafikun, me vendndodhjen dhe me komunikimet e një shërbimi komunikimi të bazuar në Internet, përbën një “përgjim të telekomunikimeve”, në bazë të këtij neni, që duhet t’i njoftohet autoritetit të caktuar për këtë qëllim nga Shteti anëtar në territorin e të cilit gjendet personi nën hetim. Në rastin kur Shteti anëtar i përgjimit nuk është në gjendje që të identifikojë autoritetin kompetent të Shtetit anëtar të njoftuar, ky njoftim mund t’i dërgohet çdo autoriteti të Shtetit anëtar të njoftuar që Shteti anëtar i përgjimit e konsideron të përshtatshëm për këtë qëllim.

4. Neni 31, i direkticës 2014/41

Duhet të interpretohet në kuptimin që:

ai synon edhe të mbrojë të drejtat e përdoruesve të prekur nga një masë “përgjimi të telekomunikimeve”, në bazë të këtij neni.

5) Neni 14, paragrafi 7, i direktivës 2014/41

Duhet të interpretohet në kuptimin që:

Ai i imponon gjykatësit penal kombëtar që, në kuadër të një procedimi penal të nisur në ngarkim të një personi të dyshuar për veprime kriminale, të përjashtojë informacionet dhe elementët e provës nëse ky person nuk është në gjendje të bëjë në mënyrë efikase vërejtjet e veta për këto informacione dhe elemente prove dhe këto të fundit të jenë të përshtatshme për të ndikuar në mënyrë të rëndësishme në vlerësimin e fakteve.