Brigitte Bardot, aktorja dhe këngëtarja franceze që u shndërrua në një "sex simbol" ndërkombëtar përpara se t’i kthente shpinën industrisë së filmit dhe t’i kushtohej aktivizmit për të drejtat e kafshëve, ka ndërruar jetë në moshën 91-vjeçare.
Bardot fitoi famë botërore me filmin e vitit 1956 “Dhe Zoti krijoi gruan”, shkruar dhe drejtuar nga bashkëshorti i saj i atëhershëm, Roger Vadim. Filmi e shndërroi atë në një ikonë ndërkombëtare dhe për dy dekada ajo mishëroi figurën e femrës së lirë dhe sensuale në kinemanë franceze dhe botërore. Megjithatë, në fillim të viteve ’70, Bardot njoftoi tërheqjen e saj nga aktrimi dhe u angazhua gjithnjë e më shumë në jetën publike dhe politike.
E lindur në Paris në vitin 1934, Bardot u rrit në një familje të begatë dhe tradicionale katolike. Talenti i saj si balerinë u dallua herët, çka i mundësoi studimet në Konservatorin prestigjioz të Parisit. Paralelisht, ajo nisi punë si modele dhe në vitin 1950, vetëm 15 vjeçe, u shfaq në kopertinën e revistës Elle. Pikërisht kjo përvojë i hapi dyert drejt kinemasë.
Në një audicion ajo u njoh me Roger Vadim, me të cilin u martua në vitin 1952, pasi mbushi 18 vjeç. Fillimisht u angazhua në role të vogla, por me rëndësi gjithnjë në rritje. Në vitin 1955 ajo luajti interesin e dashurisë së Dirk Bogarde në filmin “Doctor at Sea”, një sukses i madh në Mbretërinë e Bashkuar.
Roli që e konsolidoi përfundimisht figurën e saj ishte ai i adoleshentes së shfrenuar në Saint-Tropez në “Dhe Zoti krijoi gruan”. Filmi ishte një sukses i jashtëzakonshëm në Francë dhe jashtë saj, duke e katapultuar Bardot në radhën e parë të yjeve të kinemasë franceze.
Përtej ekranit, Bardot u bë një frymëzim për artistë dhe intelektualë. John Lennon dhe Paul McCartney kërkuan që të dashurat e tyre të lyenin flokët bionde në imitim të saj. Në vitin 1958, kolumnisti Raymond Cartier shkroi për “rastin Bardot” në Paris-Match, ndërsa në vitin 1959 Simone de Beauvoir botoi esenë e saj të famshme “Brigitte Bardot dhe Sindroma e Lolitës”, duke e përshkruar aktoren si gruan më të çliruar të Francës. Në vitin 1969, Bardot u zgjodh si modelja e parë reale për Marianne, simbolin e Republikës Franceze.
Gjatë viteve ’60, ajo u shfaq në një sërë filmash të rëndësishëm, përfshirë dramën e nominuar për Oscar “The Truth” të Henri-Georges Clouzot, “Very Private Affair” të Louis Malle përballë Marcello Mastroianni dhe “Contempt” të Jean-Luc Godard. Në gjysmën e dytë të dekadës, Bardot pranoi edhe oferta nga Hollywood, duke përfshirë “Viva Maria!” me Jeanne Moreau dhe filmin western “Shalako” me Sean Connery.
Ajo pati gjithashtu një karrierë muzikore paralele, ku spikat regjistrimi i versionit origjinal të këngës “Je t’aime… moi non plus” të Serge Gainsbourg, shkruar posaçërisht për të. Kënga nuk u publikua në atë kohë për shkak të frikës nga skandali, por u bë më vonë një sukses i madh kur u riregjistrua nga Gainsbourg me Jane Birkin.
Presioni i famës, megjithatë, u bë gjithnjë e më i vështirë për të. Në një intervistë për The Guardian në vitin 1996, Bardot deklaroi: “Çmenduria që më rrethonte gjithmonë dukej joreale. Nuk isha kurrë e përgatitur vërtet për jetën e një ylli.” Në vitin 1973, në moshën 39-vjeçare, ajo u tërhoq përfundimisht nga aktrimi.
Që prej asaj kohe, fokusi i saj kryesor u bë mbrojtja e të drejtave të kafshëve. Ajo mori pjesë në protesta kundër gjuetisë së fokave në vitin 1977 dhe në vitin 1986 themeloi Fondacionin Brigitte Bardot. Aktivizmi i saj përfshiu letra dhe thirrje publike drejtuar liderëve botërorë për çështje të ndryshme, nga shfarosja e qenve në Rumani te vrasja e delfinëve në Ishujt Faroe dhe therja e maceve në Australi.
Në të njëjtën kohë, Bardot u bë figurë e debatueshme për shkak të qëndrimeve të saj politike. Ajo shprehu mbështetje të hapur për Frontin Nacional të ekstremit të djathtë në Francë dhe u dënua disa herë për nxitje të urrejtjes racore, veçanërisht pas botimit të librit “Një britmë në heshtje” në vitin 2003.
Brigitte Bardot u martua katër herë: me Roger Vadim (1952–1957), me Jacques Charrier (1959–1962), me të cilin pati një djalë, Nicholas, me Gunter Sachs (1966–1969) dhe me Bernard d’Ormale në vitin 1992. Ajo pati gjithashtu një sërë lidhjesh me figura të njohura të jetës publike.
Me ndarjen e saj nga jeta, Franca dhe bota humbasin një nga figurat më ikonike dhe më kontradiktore të kinemasë së shekullit XX, një grua që la gjurmë të thella si në art, ashtu edhe në debatin publik.
