“Izraelitët duan të ndërpresin energjinë elektrike për impiantin dhe për pompat që shkarkojnë ujërat e zeza. Ne tashmë jetojmë në një tokë që është shndërruar në shkretëtirë, ata duan të na lënë të jetojmë mes mbeturinave tona si derrat”, rrëfen Mohammed Almajdalawi nga Gaza.
“Në Gaza ndihemi sikur jemi të mbyllur në një tunel ku nuk arrijmë të shohim më asgjë, as duart tona, ecim drejt një të ardhmeje që nuk ekziston. Jemi si një varkë në mes të detit, nën një stuhi, pa kapiten”, thotë Mohammed Almajdalawi, një punonjës i ACS, i lidhur nëpërmjet telefonit nga Gaza me Fanpage.it. Brenda asaj që ka mbetur nga Rripi i Gazës, Mohammed është sot i vetëm me djalin e tij, Adel, 9 vjeç. Gruaja dhe tre vajzat e tij u evakuuan në Kajro rreth tre javë më parë. “Më duhej të zgjidhja se kë të nxirrja nga Gaza. Vajza ime, Heba, është 4 vjeç, nuk ecën dhe ka një problem me veshkat, kishte nevojë të menjëhershme për trajtim. Sewar është 8 vjeç dhe vuan nga epilepsia, nuk mund ta mbaja këtu duke rrezikuar që bombardimet të rinisnin, kështu që gruaja ime doli me vajzat, dy të sëmurat dhe motrën binjake të Hebës. Unë mbeta në Gaza me djalin tim. U detyruam të ndahemi, sepse rastet mjekësore mund të shoqërohen vetëm nga tre persona, një i rritur dhe dy të mitur. Tani nuk mund të bëj më asgjë për ta. Gruaja ime është vetëm me dy vajza të sëmura, dhe Adeli i ndien shumë mungesën e motrave.”
“Na u desh të bënim zgjedhje – vazhdon ai – fillimisht kush do të qëndronte me vajzat, unë apo gruaja ime. Pastaj cili nga fëmijët do të sakrifikohej duke mbetur në Gaza. Dhe më pas, një herë në Kajro, gruaja ime duhej të vendoste cilën nga vajzat të trajtonte, sepse e vetme nuk ka mundësi t’i çojë në spitale të ndryshme. Gjithmonë jam ndjerë si një mal përballë tyre, tani ndihem si një fëmijë, i pambrojtur dhe i pafuqishëm.”
Ndërsa nënat, etërit dhe fëmijët vazhdojnë të ndahen me forcë nga njëri-tjetri, brenda Gazës duket sikur po kthehen pas, në gjendjen para armëpushimit: “Sipas marrëveshjes, izraelitët duhej të lejonin hyrjen e të paktën 600 kamionëve me ndihma, por që nga fillimi i armëpushimit, kanë hyrë vetëm 300-400. Në Gaza nuk ka energji elektrike, nuk ka naftë, nuk ka gaz, nuk ka asgjë. Nuk ka toka të punueshme, 80% e tokave bujqësore janë në kufi me Izraelin dhe ne nuk mund t’i qasemi. Nuk kanë hyrë makineritë për të hequr tonelata rrënojash që mbulojnë rrugët, nën të cilat janë ende më shumë se 10,000 njerëz të zhdukur, përfshirë 30 anëtarë të familjes sime, të cilët ende i kërkoj, duke gërmuar me duar mes rrënojave,” thotë Mohammed.
“Ndihmat që vijnë nga Rafah nuk kanë qenë kurrë të mjaftueshme, as para luftës, por që prej 11 ditësh Izraeli ka vendosur t’i bllokojë sërish duke mbyllur pikën kufitare. Nuk hyn më asgjë. Jemi kthyer në të njëjtën krizë për ushqim, ujë dhe ilaçe si para dy muajsh. Pas më pak se 50 ditësh armëpushim, jemi përsëri në pikën zero. Dallimi i vetëm është se tani nuk vdesin më 200 njerëz në ditë, por që nga fillimi i armëpushimit janë vrarë 150 persona, gati 3 në ditë. Vetëm pardje, 5 njerëz u vranë nga një bombardim izraelit ndërsa ishin në makinë.”
Si të mos mjaftonte kjo, të dielën e kaluar, ministri izraelit i energjisë, Eli Cohen, deklaroi se kishte urdhëruar Israel Electric Corporation të ndalonte shitjen e energjisë elektrike për Gazën, në atë që ai e përshkroi si “një përpjekje për të ushtruar presion mbi Hamasin që të lironte pengjet.” Sipas kompanisë elektrike izraelite, kjo do të ndikojë në një impiant të trajtimit të ujërave të zeza, që aktualisht furnizohet me energji elektrike, si dhe në impiantet e desalinizimit, me pasoja të qarta katastrofike për popullsinë, e cila tashmë është në prag të kolapsit.
“Energjia elektrike është ndërprerë që në ditën e parë të luftës – shpjegon Mohammed – por tani duan të ndërpresin energjinë për impiantin e desalinizimit të Deir al-Balah dhe për pompat që shkarkojnë ujërat e zeza. Jetojmë tashmë në një tokë të kthyer në shkretëtirë, ata duan të na detyrojnë të jetojmë në mes të mbeturinave tona si kafshë. Në Gaza nuk ka asgjë: nuk ka ujë, nuk ka energji, nuk ka ushqim, nuk ka magazina apo frigoriferë. Ushqimet kushtojnë shumë dhe prishen, sepse njerëzit nuk kanë mundësi t’i blejnë. Çmimet janë trefishuar: një kilogram domate kushtonte 3 shekel para luftës, tani kushton 12. Kur filloi lufta, ende kishim para, por tani, pas 500 ditësh, nuk kemi më asgjë. Edhe ata që na ndihmonin më parë, nuk mund të na ndihmojnë më. Interesat për borxhet janë shumë të larta, edhe gjatë armëpushimit janë 5-6 herë më të larta se më parë. Gaza është ende e shkatërruar, nuk është bërë asgjë që nga firmosja e armëpushimit. Fantazma e urisë dhe etjes vazhdon të rëndojë mbi Gazën.”
Komisioneri i përgjithshëm i UNRWA, Philippe Lazzarini, deklaroi të hënën se uria në Gaza do të përkeqësohet. Hamas e përshkruan këtë si një “ndëshkim kolektiv” dhe thotë se nuk do të bëjë lëshime në bisedime. Ndërkohë, faza e dytë e armëpushimit duket gjithnjë e më e vështirë për t’u realizuar. Pas fazës së parë, e cila zgjati 42 ditë dhe përfshiu shkëmbimin e 33 pengjeve izraelite dhe pesë tajlandezëve me 2,000 të burgosur administrativë palestinezë, Hamas dhe Izraeli janë në mosmarrëveshje për fazën e dytë dhe të tretë, të cilat lidhen me qeverisjen e Gazës pas luftës dhe të ardhmen e vetë Hamasit.
“Nuk ka jetë në Gaza, nuk ka spitale, nuk ka shkolla, nuk ka rrugë, nuk ka të ardhme dhe nuk ka një projekt palestinez. Shiko çfarë ndodh në Ramallah, në Xhenin, në Tulkarem. Shiko çfarë thotë Autoriteti Palestinez, çfarë thotë Hamasi. Ata vazhdojnë të derdhin gjakun tonë, por askush nuk ka një projekt për ne. Jemi të braktisur nga të gjithë,” përfundon Mohammed.
Burimi: Fanpage.it
