Cecilia Sala dhe burgu në Iran: torturat e bardha, vinçi, macja. “Regjimi do të bjerë, do të kthehem”.
Me rastin e publikimit të librit të saj të ri, gazetarja kujton burgosjen e saj në një intervistë për Corriere della Sera:
“Donin të më detyronin të pranoja se isha spiune, sepse spiunët kanë më shumë vlerë në shkëmbime. Falënderoj nëpunësit e shtetit dhe Melonin.”
Irani, Izraeli, Gaza – por mbi të gjitha burgosja e saj në burgun famëkeq Evin në Teheran, ku midis dhjetorit dhe janarit të kaluar ajo u mbajt për 21 ditë nën akuzën se ishte spiune. Gazetarja Cecilia Sala tregon përvojën e saj me rastin e daljes së librit të saj të ri “Fëmijët e urrejtjes” (botuar nga Mondadori).
“Po regjistroja një podcast për Chora ulur në shtrat. Një pasdaran me të cilin kisha takim më tha se nuk mund të më takonte sepse kishte shumë smog në qytet. E ndjeva që diçka nuk shkonte. Trokitje në derë. U përgjigja që nuk kisha nevojë për asgjë. Përsëri trokitje. Hapa. E kuptova menjëherë çfarë do të ndodhte. Më morën paratë, pasaportën, telefonin. Më vendosën kapuç. Më morën me vete.”
Kështu rrëfen Cecilia arrestimin e saj më 19 dhjetor, në një hotel të Teheranit.
Ditët në burg në Teheran
Gazetarja, bashkëpunëtore e Il Foglio dhe Chora Media, përshkruan hyrjen në burgun Evin:
“Të zhveshin. Duhet të bësh squat nudo. Në dysheme, nën detektorin e metaleve, janë të pikturuara flamujt amerikan dhe izraelit, që duhet t’i shkelësh me këmbë. Burrat rrihen. Të gjithë, sistematikisht. Dhomat e marrjes në pyetje janë të mbyllura dhe të izoluara, por ndonjëherë hapen, dhe dëgjon britmat e të torturuarve. Edhe gratë ndonjëherë rrihen. Mua nuk më ndodhi. Por në murin e qelisë sime kishte një njollë të madhe gjaku — nga gruaja që kishte qenë aty më parë. Nuk e di nëse ishte rrahur apo ishte vetëlënduar. E dëgjoja të merrte hov — sa të ishte e mundur në një hapësirë dy metra — dhe të përplasej me gjithë forcën e saj me kokë pas derës së blinduar. Me shpresën për të copëtuar kafkën dhe për të vdekur.”
Në qelinë e saj nuk kishte asgjë:
“As shtrat, as dyshek, as jastëk. Vetëm një kovë metalike për nevojat personale, përveç banjës turke ku ndonjëherë më çonte roja.”
Jeta në burg ishte tejet e vështirë. I vetmi ngushëllim ishte një mace në oborr.
“Koha zgjatet në mënyrë të frikshme. Të duket sikur ka kaluar një orë, por kanë kaluar vetëm dhjetë minuta. Dita dhe nata nuk ekzistojnë. Drita është gjithmonë ndezur, kështu që nuk mund të flesh. Është gjithçka e menduar për të të thyer dhe për të marrë prej teje atë që duan. Një torturë e bardhë.”
Marrjet në pyetje
Qëllimi, tregon Sala, ishte ta detyronin të pranonte se ishte spiune, sepse në rast shkëmbimesh të burgosurish, një “spiune” ka më shumë vlerë sesa një gazetare:
"But I knew the case of the Iranian with Swedish citizenship who, after admitting a false confession after two years, has now been locked up in Evin, on death row, for eight years, turned into a ghost. If they break you, and you confess, then it's all over."
During the interrogations, there was also a man who spoke very good Italian. One day they took him to see a crane: "We do this with spies," they told him.
Liberation and the message for the future
After international pressure and the commitment of her family, she is released. She thanks her parents, Italian civil servants and Prime Minister Giorgia Meloni.
"I'm sure that before I retire I will return to Iran. And by then, the Islamic Republic will have fallen."
Corriere della Sera
