Këtë javë, seriali pasues i Sex and the City përfundoi përfundimisht, duke i dhënë fund aventurave të Carrie Bradshaw dhe shoqeve të saj. Ja pse nuk arriti kurrë të ishte në lartësinë e paraardhësit të dashur.
Duke u rrotulluar me taka të larta dhe një fustan të ndritshëm rozë, kënduar në sfondin e këngës së Barry White “You’re The First, The Last, My Everything”, Carrie Bradshaw vallëzoi për herë të fundit në jetët tona në episodin final të serialit që u transmetua mbrëmë në SHBA.
And Just Like That – vazhdimi i Sex and the City – arriti vetëm tre sezone (gjysma e serialit origjinal), por disa javë më parë, mes raportimeve për rënie të shikueshmërisë, producenti Michael Patrick King njoftoi papritur në Instagram-in zyrtar të serialit se sezoni i tretë do të ishte i fundit. “M’u bë e qartë se kjo mund të jetë një pikë e bukur për të ndaluar,” shpjegoi ai, duke shtuar: “rrëfimi i vazhdueshëm i universit të Sex and the City po përfundon”. Sarah Jessica Parker – e cila ka luajtur rolin e shkrimtares romantike që nga viti 1998 – postoi një mesazh të gjatë lamtumire: “Carrie Bradshaw ka qenë zemra e karrierës sime për 27 vjet. Mendoj se e kam dashur më shumë se gjithçka tjetër.”
Ideja për një vazhdim të SATC u prit me shumë entuziazëm kur u njoftua në janar 2021. Sa emocionuese do të ishte të riktheheshim tek katër shoqet e dashura – Carrie, Charlotte, Miranda dhe Samantha – dhe të shihnim jetën e tyre si gra në të 50-at? Por seriali ngeci që në fillim, kur u bë e ditur se njëra nga katër gratë origjinale, Samantha (Kim Cattrall), nuk do të merrte pjesë. Në sezonin e dytë, Cattrall i dha fansave një cameo prej 70 sekondash, por e xhiroi skenën pa qenë me asnjë nga pjesëtarët e tjerë të kastit.
Si i dështoi personazhet e veta
Po për gratë e tjera? Kur seriali debutoi në vitin 2021, pati zhgënjim të gjerë për mënyrën se si këto gra të forta dhe të sigurta ishin bërë të panjohshme; dhe nëse ishin më të mëdha në moshë, me siguri nuk ishin më të mençura. Miranda, avokatja e zgjuar dhe e drejtpërdrejtë, ishte kthyer në një rrëmujë të vërtetë, gjithmonë duke thënë gjënë e gabuar apo duke u rrëzuar. Charlotte ishte kthyer në një karikaturë nënë nga Upper East Side, e cila gjithashtu binte vazhdimisht (me sa duket për shkak të një vertigoje të papritur, që nuk përmendet deri në sezonin e tretë). Dhe çuditërisht Carrie, si ish-kolumniste seksi, mezi arrinte të shqiptonte vetë fjalën “seks” në podcast-in e saj të shkurtër, duke u shfaqur më e përmbajtur se më parë. Ajo gjithashtu u bë edhe më narciste, edhe më e çorientuar në zgjedhjet romantike, pasi dashuria e jetës së saj Big (Chris Noth) vdiq mbi biçikletën Peloton në episodin e parë të riboot-it.
King dhe skenaristët i kishin bërë personazheve një padrejtësi të madhe – ishte opinioni i përgjithshëm.
Linjat e ngatërruara të fabulës
Edhe pse seriali u përpoq të përmirësonte mungesën e diversitetit në versionin origjinal me personazhe dhe histori të reja, edhe këto nuk funksionuan. Miranda që eksploron seksualitetin e saj ishte në rregull; por për shumë shikues, fakti që e bënte këtë me partneren joduale Che Diaz (Sara Ramirez) nuk ishte aspak në rregull, për shkak të humorit të tyre të çuditshëm dhe performancave të sikletshme. The Daily Beast i quajti ata “personazhi më i keq në TV”.
Ndërkohë, agjentja imobiliare Seema (Sarita Choudhury) ishte një shtesë e mirë, por fansat u çuditën pse një tjetër grua, Lisa Todd Wexley (Nicole Ari Parker), nuk u integrua kurrë plotësisht me grupin kryesor – sidomos në sezonin e tretë. Një tjetër personazh, profesorja Nya (Karen Pittman), u prezantua si një nga rolet kryesore, pastaj u zhduk pas sezonit të dytë. Dhe kur aktori Willie Garson, që luante mikun e ngushtë të Carrie-t, vdiq në vitin 2021 gjatë xhirimeve, ai u largua nga historia me një shpjegim absurd: u bë murg Shinto në Japoni dhe nuk u përmend më kurrë.
Edhe Big, burri i vetëm i Carrie-t, u përmend me zor pas sezonit të parë – një shembull i qartë i “amnezisë kolektive” në serial. Sikur dhimbja për humbjen e një njeriu të dashur të mund të zhdukej aq lehtë në jetën reale! Të paktën në episodin e fundit pati një përmendje të shkurtër për të. Por për pjesën më të madhe të And Just Like That, shikuesit u “dënuan” me rikthimin e ish-të fejuarit Aidan (John Corbett), me të cilin Carrie kaloi sezonin e fundit duke u munduar t’i japë jetë një romance që dihej që s’do funksiononte. A nuk do të ishte shumë më interesante të shihnim Carrie duke hyrë sërish në botën e takimeve në moshë të mesme?
Skenari i rrëmujshëm
Në vend të kësaj, ngjarjet hidheshin në serial si granata – dhe pastaj nuk përmendeshin më: aborti spontan i Lisës, zjarri në apartamentin e Seema-s, fëmijët e Mirandës dhe Charlotte që lidhen me njëri-tjetrin. Problemi më i madh i AJLT ka qenë gjithmonë mungesa e kohezionit dhe fokusit në krahasim me origjinalin.
Episodet e Sex and the City kishin një strukturë të qartë 25 minutëshe dhe gjithmonë përfshinin zërin rrëfimtar të Carrie-t – një tipar që i jepte unitet çdo episodi. Dy ose tre histori brenda çdo episodi lidheshin me temën e kolonës së gazetës që Carrie po shkruante – zakonisht rreth ndonjë teme nga bota e takimeve, me vëzhgime të zgjuara.
Në AJLT, rrëfimi i Carrie-t u përfshi në mënyra të sforcuara – si në romanin historik që shkruante, që përpiqej të pasqyronte jetën e saj dashurore – por serialit i mungonte struktura. Për të mbajtur vëmendjen e shikuesve, personazhet futeshin në situata gjithnjë e më të çuditshme pa ndonjë përfundim të logjikshëm, as për historinë e përgjithshme, as për zhvillimin e karaktereve.
E gjithë kjo rrëmujë u përkeqësua edhe nga kohëzgjatja e gjatë e episodeve – shumica shkonin rreth 45 minuta. Episodi final, “Party of One”, ishte pak më i mirë, me vetëm 33 minuta, por i detyruar të mbyllte të gjitha fijet e lëna hapur në mënyrë të sforcuar, duke u dhënë të gjithëve një fund të lumtur. Martesa ishte e mirë! Po ashtu edhe të qenit lesbike në moshë të vonë! Dhe Carrie ishte më në fund e lumtur edhe pa një burrë! “Gruaja nuk ishte vetëm. Ajo ishte më vete,” shkroi ajo në epilogun e librit në sekondat e fundit të episodit.
Në mënyrë interesante, muzika e fundit e episodit ishte pikërisht tema ikonike e Sex and the City – çka theksoi edhe më shumë sa poshtë kishte rënë ky vazhdim, krahasuar me origjinalin.
Konkluzioni
Duke parë pas në And Just Like That, kishte momente të ndritshme – si kur Seema përballet me Carrie për miqësinë e tyre, apo kur Carrie më në fund e pranon që marrëdhënia me Aidan-in nuk funksionon – dhe këto momente tregonin çfarë potenciali kishte seriali. Por në fund, i gjithë riboot-i ishte një mundësi e humbur për të dhënë një pasqyrë të zgjuar, të hollë dhe inteligjente të jetëve dhe marrëdhënieve të këtyre grave në moshë të mesme.
And Just Like That ka shumë të ngjarë të mbahet mend si: “Po kjo çfarë ishte, kështu?”
