Edi Rama ka vijuar lojën e maces me miun, por këtë herë nuk ka zgjedhur si pré gjyqtarë apo prokurorë të veçantë, por vetë Këshillin e Lartë Gjyqësor. Ky institucion, që prej kohësh mundohet të duket sikur mbron drejtësinë, doli disa orë më parë me një reagim qesharak, ku rendiste institucione publike e private që, sipas tij qenkëshin duke cenuar punën e sistemit gjyqësor. Ironia më e madhe është se në gjithë këtë “shfaqje serioziteti”, nuk gjetën guximin t’ia përmendnin me emër njeriun që u ka hapur një fushatë për gjyqtarët dhe prokurorët, vendimet e të cilëve nuk përputhen me oreksin e tij politik.
Pra, përkthyer në gjuhë të thjeshtë, Edi Rama ka vendosur të kalojë të premten e fundit të gushtit duke u argëtuar me një grup njerëzish që sillen si të padukshëm: një Këshill i Lartë Gjyqësor që përpiqet të ruajë “seriozitetin institucional”, por që në fakt, anëtarët e tij duken më të trembur dhe më të pasigurt se vetë ministrat e kabinetit të Ramës, të cilët e presin me ankth datën 11 shtator.
Rama e di shumë mirë se, sa herë që i sulmon publikisht, ata nuk reagojnë me forcë, por me gjysma fjalësh, duke e kthyer veten në objekt talljeje. Dhe pikërisht kjo është arsyeja pse ai e shijon lojën: një mace që luan me minjtë e vet të frikësuar, duke i hedhur poshtë e lart vetëm për argëtim dhe jo pse i konsideron si institucion serioz të drejtësisë.
Në fund, të vetmit që mbeten të përçudnuar janë këta “mbrojtës të drejtësisë”, të cilët nga frika mos i mërzitin kryeministrit “oreksin”e shtuar për pushtet pa kufi nxjerrin reagime pa emër, pa peshë dhe pa asnjë efekt real – thjesht një dëshmi e ankthit të tyre kolektiv.
Reagimi i Edi Ramës në X:
Lexova reagimin e KLGJ, organi më i lartë i vetëqeverisjes së gjyqësorit, lidhur me çka unë kam ndarë me publikun për disa vendime skandalozisht brutale në mbrojtje të zaptuesve të hapësirës publike dhe në dëm të rendit ligjor, interesit publik si edhe komuniteteve të cënuara drejtëpërdrejt nga këto vendime. KLGJ i ka rënë shumë gjatë, duke harruar se roli i saj themelor është të shqetësohet për cilësinë e drejtësisë, si edhe të garantojë publikun se vendimet që merren nga gjykatësit në dëm të tij, nuk kalojnë pa u analizuar dhe gjykatësit nuk janë maliqër që bëjnë ç’të duan me ligjin në emër të pavarësisë. KLGJ ka harruar gjithashtu se si instanca më e lartë e vetëqeverisjes së gjyqësorit, ka jo vetëm të drejtën po edhe detyrën të marrë seriozisht shqetësimet e palëve të cënuara nga vendime qorre të gjykatësve, të cilat në këtë rast janë të ububushme për nga mungesa e ndjeshmërisë ndaj interesit publik. KLGJ ka harruar edhe të tjera gjëra më shumë rëndësi, por të paktën ka thënë një të vërtetë që më gjen shumë dakord, duke nënvizuar se “çdo ankesë apo pretendim në lidhje me sjelljen apo integritetin e një gjyqtari duhet të drejtohet pranë institucioneve përkatëse”, gjë për të cilën e kam informuar në çdonjërin nga rastet publikun, se do të bëjmë duke iu drejtuar pikërisht KLGJ dhe ILD si “institucionet përkatëse”. Duke e mbyllur me kaq për sot, u them anëtarëve të KLGJ të mos harxhojnë kohën e tyre për të gjykuar se si e bëj unë punën për të cilën më ka votuar populli shqiptar - gjykatësi im i përditshëm të cilit unë nuk kam se si të mos ia shpjegoj hapur pse nuk largohen njësoj si të tjerat ca ngrehina të paligjshme në mes të rrugës, që marrin mbrojtjen e pajustifikueshme të ca gjykatësve të pandjeshëm ndaj interesit publik - po të përqëndrohet tek puna e vet, që gjermësot le shumë për të dëshiruar në funksion të Shqipërisë 2030 në BE
